“Ik kon ’s ochtends niet uit bed komen, was depressief, had het gevoel dat ik persoonlijk en qua carrière op een dood punt zat. Ik wist het nog niet, maar ik had een uitlaatklep nodig, iets dat me weer een doel gaf: rugby”.
Het was overigens bepaald geen liefde op het eerste gezicht tussen rugby en de speler met wiens quote ik deze column begin. “Ik had nog nooit gespeeld of de sport zelfs maar gezien, had geen idee hoe je zo’n ei van een bal moest gooien, geen idee waarom ik op een onmogelijk tijdstip in de zijkende regen juist naar déze training was gekomen, ik werd als kind altijd als laatste gekozen tijdens gym, was geen hardloper (en het 7th seizoen bleek net begonnen), de workouts en trainingen voelden onverantwoord ongezond en ik was een van de weinige nieuwe mensen in het team”.
Maar rugby heeft alles snel voor hem in perspectief geplaatst. Als eerste kwam het besef over hoe hij over zijn lichaam dacht. Zijn lichaam bleek een sterke, krachtige bondgenoot te kunnen zijn, in plaats van een vijand in de spiegel (bij twijfel: check het aanbod van B&B Healthcare). En daarbij, hij leerde iets waar hij geen achtergrond in had en dus moest hij nadenken over hoe hij dacht over falen, geduld kweken en toegeven dat hij fouten kon en mocht maken (niet iets waar hij van nature heel goed is). Best confronterend, maar het hielp hem wél vooruit.
Dat klinkt al heel leuk, maar wat ik echt bijzonder vond was dat hij vertelde dat rugby hem vooral heeft geleerd om hulp te vragen. Hij was zo iemand die instinctief dingen alleen wil doen; hulp vragen was voor hem niet vanzelfsprekend. Maar dat je rugby niet alleen kan spelen werd hem natuurlijk wèl snel en hardhandig lomp duidelijk. Het besef dat je ook niet helemaal alleen door het leven kan gaan, volgde.
In het veld brullen zijn teammaatjes “with you” om aan te geven dat er rugdekking is waarop hij kan vertrouwen, ze vingen hem op en hielpen hem het spel onder de knie te krijgen. Het heeft tot gevolg gehad dat hij nu ook buiten het veld (soms) hulp durft te vragen, niet meer vindt dat hij alles alleen af moet kunnen en dat hij de boel weer op de rit heeft.
Mooi hé?! Houd dat vooral vast. Ook wij moeten het nu meer dan ooit samen doen. En ik hoop daarbij heel hard dat iedereen weer snel op en rond het veld kan genieten van dit mooie spelletje.
Wees voorzichtig en tackle hard!
Liefs,
Mum
