HRC is een club met een indrukwekkende legacy en de rijke historie van de club is daar natuurlijk onderdeel van. Hoewel de corona-maatregelen weer iets versoepelen en ook Heren 1 XV de training misschien weer kan gaan hervatten, is en blijft het voorlopig toch vrij stil op de club, geen competitie, geen wedstrijdverslagen…..Een goed moment om eens in de “oude doos te duiken” en daaruit verhalen op te diepen over het illustere verleden van onze club. Deze week gaan we met Michiel Snijders terug in de tijd, want “vroegah” ging je pas echt op trip!
“Een vliegtuig vol rugbyers naar Canada, een vliegtuig vol vrienden terug naar Nederland” Over teambuilding anno 1987 en 1991, the HRC way
Regelmatig zagen en zien we ze, pre-corona als oude lullen, nog voorbij komen: foto’s en verhalen van geweldige jeugdtrips naar Engeland, Frankrijk of Spanje. Trips zoals ook wij ze kenden, een dag of 4 weg, met je team naar onbekend terrein, onbekende taal en met nieuwe ervaringen terug. Een essentieel onderdeel van rugby, van onze club en van onze opvoeding (vonden wij later). Weinig mensen herinneren zich alleen nog dat die trip-traditie ooit een aantal geweldige uitlopers heeft gehad.
Toen in 1986 in Den Haag de Twinning Games werden gehouden, om de stadsband te vieren tussen Ottawa en Den Haag, mocht HRC een team uit Canada ontvangen. Er werd in die week bij Ralph Simonis, op dat moment al sinds jaar en dag het centrum van alles dat rugby was binnen de HRC jeugd, een zaadje geplant. Na talloze trips naar Felbridge, naar London en naar Brussel, kwam er, mede door een oud HRC spelers in Canada, opeens een buitensporig idee naar boven. Kon HRC met zijn Colts niet naar Canada, naar Ottawa, voor de “uitwedstrijd “ van die Twinning Games ?
Een trip naar Canada, in juli, hartje zomervakantie, met jongens onder de 18, met een enorm kostenplaatje. Droom lekker verder, zou de gemiddelde club en ouder gezegd hebben (denk ik). Maar niet de club-man van HRC en ook niet de Colt-ouders op HRC. In die tijd liep HRC ookal voorop in jeugdrugby-Nederland. Op het veld, maar juist ook daarbuiten en dus kwam er bij ons een plan op tafel. Een plan om naar Ontario te vliegen, aan de Twinning Games deel te nemen, maar dan….Want naar Canada vliegen doe je niet voor een paar dagen, daar is het te ver en te kostbaar voor. Dus pakten Ralph Simonis en Simon Weersma ook de handschoen voor het vervolg op. Er werden clubs in Ontario benaderd. Konden we misschien tegen ze spelen? Of nog beter, konden ze misschien onderdak regelen voor bijna 30 rugbyers uit The Hague? The Hague, the Netherlands, ja …. En ja, hoe kwamen we dan van club naar club, want rugby was in Canada in die jaren nog zeker geen wijdverbreide sport. Hoewel, wijdverbreid was het misschien juist wel. Van Toronto naar Ottawa, van Ottawa naar Deep River (benieuwd of ‘t op Google staat), door naar Montreal, Brampton en nog wat prachtige locaties. En dus togen WE, want ondertussen mag ik zeggen dat ik was uitgekozen om als speler mee te mogen, met busjes van stad naar stad in Ontario. In elke stad,en bij elke club, werden we meer dan hartelijk ontvangen en ondergebracht bij de spelers. Dit alles gebeurde in 1987 en nogmaals in 1991, beide tours mocht ik meemaken en de verhalen lopen in mijn herinnering vaak dwars door elkaar heen, zo ook in dit verhaal, waarvan akte. Voor elke Nederlandse jongen van een jaar of 17/18 een geweldige ervaring: Canada! De spelers van de lokale clubs vaak al in eigen auto’s rijdend, met basements met een biljart en eigen koelkast. Kids in a candy shop waren we, we keken onze ogen uit.
Drie weken lang gingen we. Een groep Colts, zoals altijd; met baasjes, met meelopers, met volwassen mannen van 18 en kinderen van 17. Een groep met groepjes waar beste vrienden en rugbykennissen door elkaar liepen.
Een jaar voorbereiding was er aan vooraf gegaan, want immers, voor niks gaat de zon op. Er moest geld bij elkaar komen om dit immense project te betalen. Er werden auto’s gewassen bij HRC bij thuiswedstrijden van de senioren. Er werden spelers verhuurd aan bedrijven om klusjes op te knappen (van stenen rapen in de haven van Rotterdam tot beveilingswerk in Scheveningen). Alle spelers liepen de City Pier City 21 km (!), gesponsord door vrienden en familie en er werden, natuurlijk, legendarische HRC feesten gehouden waarbij de opbrengst ten goede kwam aan het ultieme doel: Een trip, van 3 weken, naar de andere kant van de oceaan.
Ik ben tegenwoordig een redelijk ervaren en gekwalificeerde rugbytrainer maar vooral coach, en denk dus redelijk wat te weten over groepsdynamiek. Over het beste halen uit individuen en daardoor een team beter laten presteren. Laat ik u meteen zeggen: alle boeken daaromtrent kunnen de prullenbak in, als ik mijn teams de ervaring zou kunnen meegeven die ik en ik denk dat ik namens de andere jongens mag spreken, daar gehad hebben. Zowel in Canada zelf, als het jaar ervoor, groeide die groep teamgenoten, clubgenoten naar elkaar toe. Dat kon niet anders. Ralph en Simon betrokken ons bij alles, sterker, ze legden het bij ONS neer. Jullie willen naar Canada, dan gaan jullie dat maar verdienen. Schoolprestaties mochten niet eronder lijden, maar alle vrije uurtjes besteedden we aan de tour. Sponsoring binnenhalen bleek een project op zich. Ik herinner me dat ik samen met Remco Ruisz op de Plaats in de koffietent van zijn ouders hierover zat te overleggen, dat we het raam uitkeken en daar de winkel van Bang&Olufsen zagen (voor ons als tieners toentertijd een merk om tegenop te kijken). Op dat moment besloten we: we lopen naar binnen en gaan ‘t gewoon vragen. Een half uur later liepen we naar buiten met een Gettoblaster (voor de jongeren: een soort uit de kluiten gegroeide discman…Nee wacht, een soort Wifi-speaker, maar dan zonder wifi, waar je zelf muziek in moest stopp….ach, laat ook maar..), een Gettoblaster dus en shirtsponsoring op t -shirtjes, die we nog niet hadden, maar een uur later bij de bedrijfsleider van Bristol wisten los te peuteren. Het is een uitgebreid voorbeeld van een moment waar je als jonge jongen opeens een stap maakte die anderen misschien nog lang niet hadden gemaakt op die leeftijd. Die stappen kwamen in die maand Canada goed van pas. Want van gastgezinnen, tot feestjes in Toronto, van vakantieliefdes tot lichte confrontaties met het Canadese gezag, het was een lading ervaringen waar Floortje Dessing U tegen zou zeggen.
Maar het belangrijkste was eigenlijk wat zich, op de achtergrond, in de groep HRC’ers afspeelde. Je koos niet met wie je werd ondergebracht. Dat deden Ralph, Simon en Aad voor je. Ook Ad Nuyten, Robert van der Ven, Ruud van Kampen en Marcel Eman deden in beide tours op de achtergrond hun ding. Maar ongemerkt zorgde deze geweldige groep coaches en managers ervoor dat je in die maand met iedereen van de groep een hechte band opbouwde. Niet alleen met het kliekje dat je al gewend was, maar juist ook met de jongens aan de buitenkant van de groep. Juist met de jongens die het soms lastig vonden sociaal aan te haken, juist met de jongens die op het veld misschien niet het grootste talent hadden. Al die jongens bleken een essentieel wieltje te zijn in het rad dat de Canada Tour was. Ieder bleek z’n rol te hebben en ieder bleek onmisbaar. Na 2 weken botsten we soms onderling, maar wat moesten we ? We zaten in Ontario en we konden niet naar huis. Mediation avant la lettre, we moesten met elkaar door, en gingen met elkaar door. De ruzies werden uitgesproken en na weken van rugby, van nieuwe ervaringen, van geweldige ups en verwaarloosbare downs, stapte in Amsterdam een groep vrienden het vliegtuig weer uit. Een groep HRC’ers, die een maand lang de normen en waarden van de club had uitgedragen. Een groep vrienden die in die maand hechter dan ooit waren geworden, zowel op als buiten het veld. Het zal niemand dan ook verbazen dat dat team het seizoen dat ze begonnen na terugkomst ongeslagen afsloot. Maar veel belangrijker is het een groep jongens die nu, dik 30 jaar later, nog steeds samen elkaars verjaardag vieren, er voor elkaar zijn in mindere tijden en natuurlijk vooral graag samen op HRC dit soort, veel te lange, aangedikte verhalen wil ophangen. Rugby is a way of life, dat weten we als HRC’ers allemaal. Rugby tours zijn daar een cruciaal onderdeel van, long may they last ! Ze hebben mij als mens in elk geval meer dan gevormd dan welke andere ervaringen in mijn leven nadien.
Dan rest er natuurlijk nog maar 1 vraag. De Canada Tours werden begin jaren 90 gevolgd door 2 geweldige Zuid Afrika trips, wederom onder de bezielende leiding van Ralph Simonis. Sindsdien heeft niemand die handschoen opgepakt die Ralph daarna midden op HRC heeft neergelegd. Nooit kwam er meer een zomertour van die lengte.Het rugby in Canada is enorm gegroeid, de wedstrijden zullen van een geweldig niveau zijn. Maar belangrijker, de ervaringen voor een groep Colts zal nog precies hetzelfde zijn. Samen, samen met je rugbyvrienden in de zomervakantie bijna een maand op trip. Colts van HRC, ouders van Colts, trainers en coaches:
Wanneer gaan jullie? Zodra het weer kan?
Een dankbaar (oud) HRC’er,
Michiel Snijders
Voor de liefhebbers deel 1 van de trip video (op YouTube vind je er nog een stuk of wat)
