Hij is ons recent ontvallen en er zijn al een paar stukjes op de website verschenen (je klikt hier en hier als je die nog wil (her)lezen), maar Robbert van der Ven was niet zomaar iemand, hij was heel erg belangrijk voor HRC en dus heeft ook Theo Heesen terecht nog een stuk over Robbert geschreven.
Inderdaad wil ook ik nog even terugblikken op het rugbyleven van de begin maart overleden Robbert van der Ven, oud-voorzitter en erelid.
Van der Ven was een markante persoonlijkheid, met hart voor de rugbysport en een levensgenieter. Hij heeft erg veel voor HRC betekend, zowel op bestuurlijk niveau (voorzitter van 1984 –1987), als op financieel gebied. Iets waar hij zeker niet mee te koop liep. Als speler verdiende hij in 1963 zijn eerste cap met de interland tegen Polen. Van der Ven was tevens elf jaar lang penningmeester van de Stichting Nationaal Rugby Centrum in Amsterdam, waar hij ook lang een ervaren kracht was voor het beheer van het stadion.
Maar hoe kwam Robbert bij HRC terecht? In het jubileumboek van LSRG –15 jaar- (Leidse studenten), waar hij speelde en ook coachte, vertelt hij: “Toen ik in 1965 uit Frankrijk kwam (hij speelde bij Stade Français in Parijs) vroeg ik me af of ik in Nederland kon blijven spelen. Er waren in dat jaar slechts enkele clubs, waarbij studentenverenigingen al sowieso afvielen, daar deze waren voorbehouden voor studenten en corpsleden. Te Werve (in Rijswijk) mocht slechts één speler aantrekken buiten het Shell-verband. Het ging tussen Reinier Salomon en mijzelf. Reinier, glad van de tongriem gesneden, kreeg de plaats. HRC was mijn laatste redding.”
Van der Ven speelde hierna ook nog voor Ascrum (Amsterdamse Studenten) en in 1971 voor LSRG. Enkele jaren daarvoor had hij als HRC’er de Leidenaren nog uitgemaakt voor ‘kakkers’. Van der Ven: “Er werd nooit keihard afgerekend, doch steeds vriendelijk verzocht met de woorden: ‘Zeg vlegel, je moet nu toch echt niet meer in de line-out aan mijn broek of shirt trekken.’ Wij zeiden dan: ‘hou je bek, je moet spelen schat’.”
Dat Robbert van der Ven erg geliefd was, bleek wel uit het feit dat er tijdens de uitvaart de HRC-familie een grote erehaag vormde. Ook verscheen er in het AD een pagina groot artikel met de kop: ‘Ijzeren greep en groot hart’.
