Wanneer je in rugby Nederland zegt: HRC, dan krijg je steevast als antwoord: de familie Van der Loos. De Haagse rugbyfamilie is onlosmakeijk verbonden met de Haagsche Rugby Club.
Het zijn er nogal wat: Peter (Piet), Wim, Ferdinand, Aad, Paul, Ton en Michel. En in later jaren de nazaten, die ook de rugbysport omarmen.
Allemaal volgen zij Piet, die als eerste lid wordt van HRC. “Toen ik net uit Nieuw Guinea terugkwam, ben ik gaan rugbyen. Dat was aan de Hoek Waterstraat. Ik was een keer in het café van Rinus en Reina (Rio Deux) en ben daar geronseld door Kees Vlasman. Toen ik een keer ging kijken op de Hoek Waterstraat kon ik gelijk meespelen.”
De ‘Lozen’ horen al jaren tot de inventaris van HRC. De meeste jaren speelden ze in het eerste. Op een gegeven moment stonden er vijf ‘Lozen’ in het Nederlands team: Ton, Michel, Paul, Wim en Aad. Allemaal hielden ze elkaar in de gaten, al speelden ze in verschillende posities.
Met zoveel broers die allen rugby spelen, is het logisch dat er thuis alleen maar over rugby wordt gesproken. Ferdinand zei jaren geleden: “Vooral op zaterdagavond voor we gingen slapen en de volgende dag moesten spelen. Aan tafel zeiden mijn zusjes vaak: hou nou eens je mond over dat rugby”
De familie Van der Loos was een groot middenstandsgezin. De kinderen worden heel streng opgevoed. En, als een van de broers iets fout doet in en wedstrijd wordt er na, of zelfs tijdens de wedstrijd wel op elkaar gescholden. Tegen een broer zeg je dat makkelijker dan tegen een vreemde. Thuis, onder het eten, analyseren ze de wedstrijd en komen er wel altijd veel dingen boven. Ze hebben eerder kritiek op elkaar, dan dat ze zeggen: dat heb je goed gedaan.
HRC is een deel van hun leven geworden. Ton hanteerde de voorzittershamer van 1988-1992 en heeft de club van 100 opgezet. Tegenwoordig schrijft hij de verslagen van de wedstrijden van het eerste. Ton werd hij in 2016 benoemd tot Erelid.
Piet heeft tot aan zijn dood zich voor meer dan 100 procent ingezet door o.a. het runnen van de bar, Je kon hem dagelijks al heel vroeg in het clubgebouw aantreffen om de vloer machinaal te reinigen. Ook tijdens de rugby dagen was hij altijd in de weer met de verkoop van bonnen, het zorgen voor het vlekkeloos verlopen van de zorg voor de inwendige mens. Hij werd ook wel Sir Piet genoemd, wat dan weer verbasterd werd tot Zeur Piet. Hij werd in1996 benoemd tot Erelid.
Michel is van de broers het verst gekomen in de rugbysport. Van 1974 tot 1984 speelt hij in het buitenland. Ook in het Nederlands team heeft hij zijn sporen verdiend. Hij komt tot 94 interlands.
In het buitenland maakt Michel furore (als The Tulip). In het boek: De top 500 De beste Nederlandse sporters van de eeuw staat één rugbyer: Michel van der Loos. Hans Brian schrijft: Door de één omschreven als briljant, door de ander als lastig en niet te coachen. Als je in Wales, Engeland, Australië en Frankrijk bij topclubs heb gespeeld, moet je wel getalenteerd zijn. In 1973 vertrok Michel naar Wales en kreeg een vaste plaats in het team van Ebbw Vale. Nadien volgden Cardiff, Bath, het Australische Port Hacking en het Franse Narbonne. Het kampioenschap met Ebbw Vale, de bekerwinst in Frankrijk met Narbonne en de uitverkiezing in Australië tot de beste tweede rijer, zijn duidelijke hoogtepunten in de carrière van Michel. Bij het honderdjarig bestaan van Ebbw Vale, wordt een team van de eeuw samengesteld. Als enige buitenlander staat Michel daar in: Als de beste nummer 4.
NB: In de banner boven dit artikel staan een foto van Michel tegen Japan.
