Afgelopen zaterdag was het weer eens tijd voor een wedstrijd tussen de Mini’s en de Cubs. Het idee was om met eerstejaars Cubs tegen tweedejaars Mini’s te gaan spelen. Vorige week woensdag begonnen wij al met de voorbereiding met pittige teamrun, waar er tot grote tevredenheid van de aanwezige trainers hard werd gewerkt. De focus lag op team work en een ijzeren verdediging en dat kwam er goed uit, dus met een positief gevoel gingen onze Mini’s de wedstrijd in.
Voor de wedstrijd waren er toch een paar Mini’s die toch best onder de indruk waren van wel een paar hele grote Cubs, maar van de coaches werd een veto uitgesproken over “op de bal tackelen”, tackelen doe je laag en hard. Zowaar luisterden de heren rugby’ers naar dit advies. De eerste vijf minuten waren wel wat rommelig van onze kant, maar wij hielden stand en toen iedereen wakker was werd er goed druk gezet. Dit had resultaat, want een paar minuten later drukte Julius Bakker de eerste try voor ons! Na goed fase werk werd een paar meter voor de try lijn een gat in de verdediging gevonden en daar wisten de Mini’s listig gebruik van te maken. Blijkbaar een beetje beduusd van het feit dat ze voorstonden vergaten ze even te verdedigen en de Cubs maakten daar dankbaar gebruik van door de stand gelijk te trekken. Maar het slotakkoord in de eerste helft was toch voor de Mini’s met een try voor Martin. 10 – 5 ruststand
In de rust zagen we toch een hoop blije bekkies. Er werd goed gespeeld en iedereen had het idee, wij kunnen hier een mooie wedstrijd met een mooi resultaat neerzetten. Het mooie aan de sfeer was, was dat een paar maanden geleden toen wij begonnen met deze Cubs en Mini wedstrijden dat er echt een duidelijk verschil in fysiek, team work en spelinzicht. Zaterdag waren die verschillen bijna niet merkbaar. Wat mij als trainer noopt om een compliment te geven aan die kleine smurfen, chapeau jongens.
De tweede helft bracht een extra gretigheid met zich mee. Het harde werken van de eerste helft werd doorgezet en eerlijkheid gebiedt te zeggen, de Cubs kwamen er niet doorheen. Als er een break was door de lijn was er altijd een van ons team die redding bracht door een vakkundig uitgevoerde tackel. De kers op de taart kwam toen Olivier met een kort sprintje de bal over de lijn drukte en zo ook de eindstand bepaalde. Na afloop, de blije bekkies van de eerste helft waren nog blijer geworden. Maar misschien het mooiste was om te zien dat het zelfvertrouwen groeide in die wedstrijd. Zenuwen die er voor de wedstrijd waren, smolten als sneeuw voor de zon. Al met al een mooie wedstrijd waarin veel geleerd is hoop ik. Dat beloofd wat voor volgend seizoen als wij weer het land in mogen.
Mark
