Hey, Ton schrijft toch meestal de stukjes voor het Eerste? Ja klopt, maar zie dit stukje meer als een sfeerrapportage van de dag. Laat ik maar met de conclusie beginnen vandaag, maar holy moly wat een dag gisteren en het begon allemaal zo rustig. Vanaf 14:00 druppelde de busreizigers voorzichtig binnen op de club. Het Eerste was al onderweg naar Amsterdam. De sfeer was ontspannen, Rotterdam was torenhoog favoriet, een leuke wedstrijd was waar gehoopt op werd. Maar toch, maar toch, iedereen vroeg aan elkaar, zou het toch kunnen, een klein geintje flikken? In de bus naar Amsterdam werd vooraf gezegd dat iedereen om 19:00 stipt weer in de bus moest zitten, want het zou toch niet?
Bij aankomst in 020 was de sfeer goed, Rotterdam had een grote schare supporters meegenomen, wij Hagenezen waren ook goed herkenbaar. De eerste biertjes werden gedronken, geintjes werden uitgehaald. Ik was even aan het kijken naar de warming-up van beide teams en er was een mooi contrast te merken. Rotterdam was heel serieus bezig, line-outs en running lines oefenen. Allemaal heel serieus. Hoe serieus? Uit een betrouwbare en anonieme bron begreep ik dat Rotterdam al de avond ervoor in een hotel ging slapen om nog een laatste training op het veld in Amsterdam te doen, de Rotterdamse wethouder sport zou de prijsuitreiking doen. Heel serieus allemaal. Onze boys, die stonden in een kringetje en maakten oermens geluiden, allemaal een grijns op het gezicht. Daarna een simpele ball handling oefening met 100% focus, gevolgd door een collectie glimlachen. Zouden zij iets weten wat wij niet wisten?
Uiteindelijk schuifelde iedereen naar een plekje toe in het stadion en de kick-off volgde kort daarna. Ik weet niet hoe het bij jullie was, maar het voelde een beetje gespannen. Jordy zette gelijk de toon met een keurige ippon tackel. Na een paar minuten scoorde Rotterdam de eerste try, nog geen man overboord, zeker toen bleek dat Björn een gouden voet had. De wedstrijd golfde op en neer. De flyhalf en centers van Rotterdam waren de spil in hun aanvalsspel, maar de boys verdedigden als leeuwen. Langzaam maar zeker ontvouwde zich een duidelijk beeld van de wedstrijd, Rotterdam bleef beuken en wilde zo snel mogelijk de Haagsche wil breken. De Blauwe Muur boog, gaf soms wat mee, maar brak niet. We bleven in het kielzog van Rotterdam en met de rust stond het 17 – 16. Een puntje verschil, het zal toch niet?
Op de tribune was het nog steeds gezellig, ja dit gaat beter dan we hadden verwacht, nee Rotterdam is wel sterker, maar je weet het niet hè. Dit licht optimistische gevoel werd aan het begin van de tweede helft direct afgestraft door Rotterdam. Maar je merkte vanaf de zijlijn wel dat onze boys kalm bleven, struikelen en weer opstaan. Moedig gingen zij weer voorwaarts om in het kielzog van Rotterdam te blijven. De tweede helft was een boeiend schouwspel, waar de try’s van Rotterdam direct werden beantwoord door een try van HRC. Zou het dan toch? Rotterdam kreeg halverwege de tweede helft een kans voor drie punten en die werd ook benut, 34 – 30. Steeds bleef het spel op en neer gaan en soms kwam Rotterdam dichtbij de try line. Maar de Blauwe Muur hield stand. Voor elke centimeter werd gevochten en stukje bij beetje gingen onze boys richting de try line van Rotterdam. Zou het harde werken worden beloond? Jazeker, want na uitstekend team work was het David die de bal over de try line drukte, Björn verzilverde de conversie, 34 – 37 en nog een minuut of tien gaan.
Die laatste tien minuten, man, man, man. Woorden schieten tekort, maar om er toch wat clichés er in te gooien. Het was billenknijpen, peentjes zweten, nagelbijten en zenuwpezen. Rotterdam klapte er vol op, want na een perfect regulier seizoen wilden ze uiteraard niet de belangrijkste wedstrijd van het seizoen verliezen. Maar de Blauwe Muur sloeg alle aanvallen van zich af en ja soms wat het net aan of bijna raak, maar onze boys vochten met een vastberadenheid waar je wel eens over leest in een spannend jongensboek. Na tien minuten en eerlijk gezegd het voelde een stuk langer, kreeg David de bal, de ref had aangegeven dat de speeltijd er op zat. De bal verdween over de zijlijn, eerst was het stil, hebben we het geflikt? Dan de ontlading, met zijn allen het veld. Er werd gejankt, er werd gelachen. Ik moest denken aan de wilde rit van de afgelopen acht jaar dat ik nu bij HRC rondloop. Van vechten tegen degradatie, dat je net aan gelijkspeelt tegen -C omdat Philip Mossman een conversie voor de palen mistte en Lorenzo die fout niet maakte en dan nu de blijdschap van dit meemaken.
FC Barcelona heeft als motto, Mes que un club, meer dan een club en dat merkte je gisteren. Ergens heeft het iets van een Amerikaanse sportfilm. De underdog die op wilskracht en hard werken de favoriet vloert. David (Weersma) tegen Goliath zo je wilt. Maar gisteren, er kwam zoveel bij elkaar. De ouders van Hadley die uitgerekend voor deze finale vanuit Australië zijn overgekomen. David die kampioen wordt terwijl zijn dochtertje toekijkt. Victor die vanuit Athene invliegt om de laatste wedstrijden mee te spelen. Amir die zijn laatste wedstrijd voor het Eerste speelde. Het harde werk van iedereen in de selectie en technische staf van de afgelopen jaren kwam gisteren allemaal bij elkaar. Het is ergens iets wat volledig onlogisch zou moeten zijn, maar toch is het zo. Do you believe in miracles? Ik wel na gisteren.
Aan de beademing,
Mark
