Mijn eerste baan was in het noorden. In Assen of all places. Mijn baas had – van uit de gedachte dat mij in Groningen een kamer laten zoeken, het werk niet ten goede zou komen – ook in Assen onderdak geregeld. Slim plan, want ik zat dus permanent op kantoor, verder was er weinig te doen….Met uitzondering van de 3 dagen van de TT dan. Die dagen verandert het totaal ingeslapen stadje in een groot openlucht café, tot de nok gevuld met motormuizen in leren pakken. Een groter contrast tussen gewoon Assen en TT-Assen kan je je bijna niet voorstellen.
Mijn eerste TT was een volledige verrassing. De buren hadden vooraf geïnformeerd of ik in verband met het lawaai ergens anders zou gaan slapen (?!). “Duh, ik kom uit het westen en ben wel wat meer gewend dan 4 volksdansende klederdracht-dames onder mijn raam” (het ultieme hoogtepunt tot dan toe, tijdens de jaarmarkt waar iedereen enorm hoog van had opgegeven). Maar toen ik een uur later mijn lief van de trein wilde gaan halen, was het schrikken. Je kon over de hoofden lopen, het zag inmiddels zwart van de “motorbendes”. Eenmaal buiten (na 2x slikken) bleek het een grote feestende vriendenmassa en geen enkele reden tot paniek. Dat had ik misschien ook wel kunnen weten. Motorrijders zien er misschien stoer en stevig uit, maar op de weg zie je ze elkaar altijd vriendelijk groeten, ze delen duidelijk iets samen.
Tja, nu voel je het bruggetje naar rugby denk ik wel aankomen. Maar ik ben nog niet klaar. Het zit hem namelijk ook in dat vrolijke zwaaien op de snelweg als je iemand voorbij tuft (ook als je die persoon niet (her)kent). Dat doe ik tegenwoordig namelijk ook als ik zo’n HRC-sticker achterop zie. Voor 2 euro heb jij ook zwaai-vrienden. (Ze zijn – zodra het clubhuis weer open is – achter de bar verkrijgbaar).
Wees voorzichtig en tackle hard!
Liefs,
Mum
