Na Mink (Engeland), Renger (Frankrijk) en David zijn deel 1, reizen we deze week verder met David en belanden we in Zuid-Afrika.
Man man man, is het alweer zo ver?
Het lijkt alsof ik pas net klaar ben met het complimenteren van de props en we kunnen alweer. Wat een atleten trouwens hè, die props….
Even kijken hoor, een korte samenvatting van deel 1: onverwachte introductie aan het rugby, onmiddellijke affectie, start van een nieuwe Rugby Academy en mijn eerste kus op een winterse dag onder de boom bij Voorburg Centraal….Oh nee, dat is waar ook, die hadden we er bij de laatste edit toch uitgehaald, maar ik moest even zeker weten dat jullie nog bij de les waren.
In deze 2e editie neem ik jullie verder mee op mijn Road to Spain en dus ga je lezen hoe ik en mijn goede vriend Duncan Macdonald met een Full-Scholarship op een Zuid Afrikaanse High School terecht zijn gekomen.
Sharks Academy Summer Camp
In Juni 2012, op 15 jarige leeftijd, hadden Dunc en ik besloten om samen naar het Sharks Academy Summer Camp te gaan, in Durban Zuid Afrika. Dat was een kamp gericht op ‘overseas players’: niet-Zuid Afrikaanse rugbyers die graag geïntroduceerd wilden worden in de professionele levenswijze die je op de Sharks Academy kon verwachten. Dit was volledig tegen betaling en er waren verder geen illusies dat dit meer zou worden dan een mooie ervaring.
Dat bleek heel anders uit te pakken (herken je al een veelvoorkomend patroon?) toen de hoofdcoach aan het einde van die twee weken naar ons toe kwam en zei: ‘We really like you guys as players. Would you like to come over here on a full schollarship and play rugby?‘
‘….Sir, I would love to but perhaps I should to call my parents first.’
My Way
Ik heb in totaal een kleine 4 jaar in Zuid-Afrika gezeten: 2 jaar op Northwood Boys High in Durban, en ongeveer 2 jaar op de Western Province Academy in Kaapstad.
- Ik heb in die 4 jaar o.a. voor the Sharks Invitational XV gespeeld op het Wilderklawer Toernooi, een van de grootste high school toernooien in ZA.
- Ik heb voor meer dan 10 000 supporters gespeeld tijdens Old Boys Day, waar de wedstrijd bal met een helikopter op de middenlijn werd geplaatst.
- Ik heb samen met Dunc in het DRSU team de Provincie mogen vertegenwoordigen op een Interprovinciaal Toernooi in Pretoria.
- Ik heb in Kings Park, Newlands en Ellis Park gespeeld.
- Ik heb met én tegen de Springboks getraind, en heb een wedstrijd tegen de Baby Boks gespeeld ter voorbereiding van hun U20 World Cup in het Verenigd Koninkrijk.
- Ik heb fysieke sprongen vooruit gemaakt, maar ook blessures gehad.
- Ik heb vrienden gemaakt, maar er zijn ook vriendschappen uitgedoofd.
- Ik heb dingen geleerd, maar ben hier en daar ook dingen vergeten.
Frank Sinatra zou na zo’n inleiding ‘..and I did it myyyyyyyyy way’ gezongen hebben, maar daar hebben we nu echt geen ruimte meer voor. Ik heb al zo’n moeite om het kort te houden….
Moment of Realisation
Toen ik op het vliegveld stond en afscheid nam van mijn familie en beste vrienden begon ik mij pas überhaupt te realiseren wat ik eigenlijk ging doen. Letterlijk een kwartier voordat we naar de gate moesten was ik nog opgewonden en zei ik nog ‘Waarom zou ik huilen, wat ik nu gaan doen is het gaafste wat mij had kunnen overkomen’. Maar toen kwam het afscheid nemen.
Mijn moeder huilde, dat was te verwachten. Daar was ik mentaal op voorbereid.
Mijn vader huilde…. Oke, onverwacht maar het is logisch, sterk blijven Daaf.
Maar toen moest mijn broertje huilen.
Mijn bróertje! Degene met wie ik tot dat moment alleen maar mee in competitie was, waar ik het hardst mee kon lachen, maar ook het hardst mee kon vechten.
Die kwam hard binnen, dus ik ook volle bak janken. Daar ging mijn tough-guy image….Kut zooi.
Rough Start
Toen wij in ZA kwamen leek alles in sneltrein vaart te gaan. Echt een overload van alle zintuigen. Nieuwe taal, nieuwe teamgenoten, ander klimaat, hoog rugby niveau. Je was constant bezig dingen te ontdekken, of klampachtig vast te houden aan de dingen die je nog niet op wilden geven.
Daarbovenop scheurde ik na 6 weken m’n meniscus af en moest ik dus zonder ook maar een competitie wedstrijd gespeeld te hebben meteen geopereerd worden en een nacht in het ziekenhuis slapen.
Voor een jongen die tot z’n 8ste niet op rugbytrip durfde omdat hij erge heimwee had, kan ik inmiddels wel concluderen dat ik die periode voorbij ben.
De eerste maanden in het ‘Boarding House’, oftewel de plek waar scholieren intern slapen, waren al helemaal lastig. Het Zuid Afrikaanse systeem is in alle opzichten anders dan het Nederlandse en nu was jouw ‘huis’ niet eens een thuis!
Constant uit je comfort zone, en 24/7 met gasten die je nog helemaal niet kent.
Toen ik er eenmaal aan gewend raakte vond ik het Boarding House steeds leuker worden. Ik raakte goed bevriend met wat gasten dus dan zit je eigenlijk gewoon de hele dag met sommige van je beste vrienden.
Back down to Earth
Hoe langer we er zaten, hoe beter de rugby ook werd.
Northwood is niet een van de grote rugby scholen maar we hadden veel goeie speler en coaches, in ons 2e jaar konden we die middelen ook omzetten in resultaten waarin we bijvoorbeeld Hilton en Jeppe voor de eerste keer in meer dan 10 jaar versloegen. Ook produceerden we meer en meer spelers die voor de KZN Provincie uit kwamen.
Wij hadden 2 goeie rugby jaren achter de rug, waarin wij veel berichten te horen kregen dat er na onze schooltijd wat te verwachten viel qua contracten en scholarships, dus toen puntje bij paaltje kwam en er uiteindelijk helemaal niks werd aangeboden was dat onwijs teleurstellend. Alle naïviteit die wij op dat punt nog bezaten werdt er toen wel redelijk hardhandig uitgeslagen.
Het was zeker weten naïef om te denken dat wij door een goed seizoen gespeeld te hebben meteen in de belangstelling zouden staan van clubs, maar hoe dan ook werd ons verwachtingspatroon finaal in tienen gebroken en moesten wij opeens van 0 beginnen om ons volgende seizoen te plannen.
Een onwijze teleurstelling en erg stressvolle situatie en vooral een waardevolle les. We hadden de huiden al verkocht voordat er ook maar een beer in zicht was.
Ondanks dat kwamen er uiteindelijk toch nog wat opties en dat waren dan wel geen contracten of full scholarships, maar die opties bleken toch maar weer eens op hun eigen manier ons leven te veranderen.
Meer daarover in het het volgende deel van Road to Spain!
Extended Family
Ik denk dat ik ook voor Dunc mag praten als ik zeg dat Northwood voor ons een onvergetelijke ervaring is geweest. Sinds de tijden waar we samen in bed de Titanic keken, met appelsap en een 1L bak vanille yoghurt op schoot, is Duncan een van mijn beste vrienden geworden.
Misschien is het gaafste nog wel dat Dunc en ik zo’n goeie indruk gemaakt hadden, dat de NW Rugby coaches naar NL zijn gekomen om te scouten naar meer Nederlandse talenten en dat inmiddels meer dan 10 andere gasten de kans hebben gekregen om te rugbyen in Zuid Afrika!
We zijn goed ontvangen door de Kennedy’s, die hebben ons vanaf het begin geholpen. We hebben mooie momenten meegemaakt in het Boarding House met de Bragin’s, en hebben het geluk gehad om de Van Wyk’s, de Kriedemann’s en de speciale Slaters te ontmoeten. Deze mensen hebben ons als deel van hun familie verzorgd en ik weet zeker dat onze ouders iets rustiger konden slapen doordat zij wisten dat wij goed onder de pannen waren.
Het is vrijwel onmogelijk om zo’n impactvolle periode van mijn leven samen te vatten in een paar alinea’s, dus ik nodig wederom iedereen uit om mij te contacten op Facebook of Instagram als er nog vragen zijn en ik zal mijn best doen om die zo goed mogelijk te beantwoorden.
Bedankt voor het lezen!
