Soms brengen sponsorborden langs het veld je op een idee (“Hé, daar moet ik ook eens langs”), maar vaak is het een feest van herkenning (“Natuurlijk staan zij met en bord langs ons veld”).
De Libanese traiteur Meza valt al voor velen van ons in die laatste categorie. Leden van onze sponsorcommissie, (moeders van) onze (selectie) spelers, Rugby Academie trainers en andere (frequente) bezoekers van onze mooie club komen vaak langs om te lunchen, om een broodje mee te nemen, om wat van die andere heerlijkheden die dagelijks vers in de toonbank van Meza staan uitgestald in te slaan voor bij de borrel, of om avondeten mee te nemen.
Hoe fijn is het om je zelf te verwennen en een keuze te maken uit hun warme maaltijden of geweldige broodjes? Een gezonde keuze ook, die aansluit bij de wens om meer bewust te eten. Veel groente, altijd verse salades, glutenvrij, lactose vrij, volkoren, vegetarisch en altijd rijk van smaak, de Libanese keuken kan het je allemaal bieden!
Het bord langs ons veld en de voorliefde voor goed en gezond eten die rugbyers delen met de familie Ghizzaoui, zijn niet de enige raakpunten tussen HRC en Meza. Nummer drie is – het werd in de voorgaande zin al genoemd – familie. Meza is een echt familiebedrijf. Vader Nabil, moeder Anna en de beide zoons Rani en Jad (en hun echtgenotes) vormen een hecht team en het hart van het bedrijf. Ooit begonnen ze in Groningen, ingegeven door de wens het groter aan te pakken verhuisden ze weloverwogen naar het Haagse en toen het pand aan de Fredrik Hendriklaan 115a beschikbaar kwam, hebben ze hun lang gekoesterde wens van een zaak op “De Fred” weten te realiseren en hun twee kleinere Haagse vestigingen samengevoegd. De familieleden hebben ieder hun hun eigen kwaliteiten, maar samen werken ze als één geoliede machine, altijd bereid om voor elkaar in te springen. Die hechte band is natuurlijk ook iets dat we bij rugby terugzien.
Jad noemt in het verlengde hiervan nog een soortgelijk raakpunt. “Concurrenten hebben we hier niet op de Fred, de straat maken we echt met alle winkeliers samen, die saamhorigheid is ook echt iets dat we herkennen bij rugby”. Overigens – tussen ons gezegd en gezwegen – het siert de bescheidenheid van de familie Ghizzaoui dat ze dit als verklaring voor de geringe concurrentie noemen. Het feit dat die enorme schaal zelf gemaakte hummus dagelijks tot op de bodem wordt leeggeschept, dat de zaak rond 12 uur – als ze klaar zijn met koken voor die dag – volloopt met lunchklanten, dat hun (Libanese) moussaka, tabouleh en kip met rijst tot ver buiten Den Haag worden geroemd en dat je tegen sluitingstijd (rond 6 uur) steevast een zo goed als lege toonbank vindt, zegt genoeg.
De vierde reden om juist HRC te sponsoren is overigens de liefde voor sport in het algemeen en voor de bijzondere normen en waarden binnen het rugby. “De sfeer, de cultuur, het spel, ik vind het schitterend” glimlacht Jad, terwijl hij een lunchpakketje voor me inpakt (huisgemaakte linzensoep en een verrukkelijke couscoussalade). Dat maakt duidelijk dat er nog een vijfde raakpunt genoteerd moet worden; het gevoel van thuiskomen. Want bij Meza kom je – net als bij HRC – toch een beetje thuis. Je wordt hartelijk begroet en er is oprechte warme aandacht voor ieder klant. Dus mocht je nog niet tot de vaste klanten horen, laat dit artikel en het bord langs het veld dan reden zijn om te denken binnenkort de daad bij het woord te voegen: “Hé, daar moet ik ook eens langs”.
