In de periode dat mijn zoon Benjamin was, zaten in zijn team geen meisjes. Wij gingen dus – nog geheel onbekend met rugby-meisjes – het district in. En wat bleek? In de miezerregen, op het modderige veld van de ontvangende club, stond een meisje.
Dat meisje was groot, zelfs fors groter dan mijn kind. Het was mij meteen duidelijk dat deze dame hem met gemak zou overvleugelen (en dat dat ook best pijn zou kunnen gaan doen). Hij en zijn team-maatjes hadden die conclusie duidelijk nog niet getrokken. In tegendeel; zij zouden het wel even laten zien. Kort na de KO zag ik hem op haar af stormen. Ik zag dat hij haar snoeihard tackelde waardoor ze “face down” in een grootte modderplas terecht kwam. En ik zag haar vervolgens opstaan. Die blik! Ze was bepaald niet gelukkig en dat zou ze hem gedurende dat potje heel duidelijk gaan maken!
Maar daarmee was het nog niet afgelopen. Hij is inmiddels Junior en dat geldt ook voor de dame in kwestie. Laatst vroeg hij voorzichtig: “Mam, wat is dat toch?”, “Het lijkt wel of ze het altijd op mij heeft voorzien”. “Dat – lieve vent – is het verschil tussen mannen en vrouwen”. “Wij vergeten dingen iets minder snel en kunnen eindeloos oude koeien uit de sloot halen.” “Zeker als het een modderig “sloot” was….”
Wees voorzichtig en tackle hard,
Mum
