Inmiddels heb ik geleerd om mensen die écht verstand van rugby hebben niet tegen te spreken. Ook al sta ik al jaren langs de lijn en doe ik mijn best, er zijn nog steeds (te) veel aspecten van het spel die mijn petje te boven gaan. En toch maak ik deze keer een uitzondering en ga ik lijnrecht tegen hem in: het is niet mooi rond! Het is pijnlijk hoekig….
Ruim een week gelden zag ik een dierbare vriend weer eens op de club. Hij, inmiddels coach van een bezoekend studenten team, ik als zenuwachtige mum die net haar kind naar Schiphol had gebracht om het EK in Rusland met U18 te spelen. “Nu is de cirkel mooi rond” zei hij glunderend; “Jaren geleden kwam je voor het eerst op de club om met je vriendinnen mijn EK wedstrijd te bekijken en nu speelt je zoon het EK”. Op dat moment – het kind onderweg naar Verweggistan, wij als ouders thuis veroordeeld tot live-stream in verband met een covid inreisverbod en de eerste zware pot tegen Portugal nog voor de boeg – voelde het voor mij nog niet rond: het moest nog beginnen! Maar tegen hem ingaan leek (nog) niet nodig.
Inmiddels weet ik beter. Die eerste wedstrijd tegen Portugal ging verloren, maar ze werden niet weggespeeld en er had – met wat meer geluk – misschien nog wel meer in gezeten. De tweede pot tegen Roemenië vlamden ze, maar die derde en laatste pot – om de historisch hoge classificatie 5 of 6 – bewees zijn ongelijk. Want Oranje U18 was de bovenliggende partij, maar zag de winst in de laatste minuten toch verdampen. Daarmee werd de parallel met die eerste EK-pot die ik van hem op HRC zag alleen nog maar groter, want ook toen verloor Oranje in de laatste minuut (en volgens mij zelfs van ook een Slavisch team). Dat op zich voelde al niet rond, maar zwaar k**.
Maar er kwam nog een nasty nekslag bij: toen ter tijd – in de vorige eeuw – hadden mijn 3 vriendinnen en ik (jonge hinden, met onze haren en de rest vol “in de wulp”) het vermogen om dat rauwe verlies snel te helen. Hij moest zich er wel over heen zetten en feesten; hij had 4 vrouwen te logeren en te entertainen! Die capaciteit heb ik als moeder echter niet. Als moeder is het mijn taak om hem er nu aan te herinneren dat hij ook eindexamen doet en dat hij een week school gemist heeft. Auw! Dat doet alleen maar nog meer pijn.
Het is dus niet rond, maar erg hoekig en er is geen enkele rugby-wizard die mij van iets anders zal kunnen overtuigen.
Wees voorzichtig en tackel hard!
Liefs,
Mum
