Nog maar kort geleden schreef ik iets (misschien wat te neerbuigend) over een oudere dame die plat gezegd “van haar stoeltje gleed” toen mijn Colt (wist zij veel, maar zelfs als je wel wist dat hij “eigen” was, was het nog schattig) mij in de stromende regen zijn plu gaf. En biechtte ik jullie op dat ik “de rugby” toen – door weg te laten dat het mijn eigen kind was – even mooi in het zonnetje zette. Nog maar een paar weken later blijk ik zelf aan de beurt; nu smolt ik zelf even van die rugby-waardes.
Via via hoorde ik dat onze voorzitter een bericht kreeg van een heer op leeftijd: al 46 jaar spelend bij AAC. De eerste reactie van mijn moederbrein: “vraag op welke positie hij speelt”, want ik zie mijn zoon – hoewel het zijn lust en leven is – het niet 46 jaar volmaken op zijn huidige positie. Maar dat ter zijde, focus op dat smelten.
Smelt-moment 1: omdat rugbyers elkaar door dik en dun steunen, bleek de goede man – verstokt AAC-er – toch ook obligatiehouder van HRC. Maar daar bleef het niet bij.
Smelt-moment 2: voordat hij de echte reden van zijn bericht uit de doeken deed, strooide hij eerst nog met wat allervriendelijkste complimenten richting HRC. En toen kwam de klap op de vuurpijl!
Smelt-moment 3: op welk rekeningnummer hij de op zijn obligaties uitgekeerde rente mocht terug storten? Want die gaf hij HRC graag cadeau!
Tja, en nu moet ik bekennen dat ik doorgaans niet smelt van of voor AAC (als wij tegen ze spelen ben ik in een iets andere mood), maar voor deze AAC-er ging ik volledig voor de bijl.
Wees voorzichtig en tackle hard!
Liefs,
Mum
