Een hele cirkel vond ik eigenlijk altijd een mooi beeld. De eindeloosheid er van, dat het altijd mooi rond blijft doorgaan vond ik ook een prettig idee. En terwijl ik dit schrijf draai ik met plezier aan de perfecte cirkel aan mijn rechter hand: de trouwring waarmee mijn lief mij for ever beloofde.
Sinds kort heeft full circle echter ook een andere, verdrietige betekenis gekregen. Met serieus ouder wordende ouders zie ik langzaam aankomen dat je uiteindelijk – als je lichaam (te) sterk is – helemaal terug moet naar het prille begin, inclusief opvang door professionals (niet van het kinderdagverblijf maar van de ouderenzorg), Pampers, gevoerd worden met een lepeltje, het niet meer (in plaats van nog niet) begrijpen of weten en soms zelfs door de afasie niet meer kunnen praten.
Hoewel de toppers in de zorg hun uiterste best doen om het enigszins waardig en dragelijk te houden en ik ze daar mateloos om bewonder en diep dankbaar ben, is het een akelig vooruitzicht en weet ik nog niet goed hoe ik hier mee om moet gaan.
Soms steek ik mijn kop in het zand en probeer ik mijn hoofd stiekem te resetten naar mijn oude beeld van die perfecte cirkel. Op andere momenten zoek houvast bij spreekwoorden zoals “zonder wrijving geen glans” en het cruijffiaanse “ieder nadeel heb een voordeel” en hoop ik dat er toch ook wat goeds komt van deze worsteling.
Het bovenstaande heeft natuurlijk helemaal niets met rugby te maken, maar het houdt me enorm bezig. Ik moest het even kwijt en met rugby bezig zijn zit er – door deze zorgen – nu gewoon niet in….Al had ik van die spreekwoorden hierboven en de noodzaak om helemaal terug naar de bron te gaan, misschien wel een bruggetje kunnen maken naar ons eerste….
Wees voorzichtig en tackle hard!
Liefs,
Mum
