Reizen, shoppen, uitgaan en feestjes! Oooh, ik snak ook zó naar weer feestjes! Terwijl ik mijzelf dus lekker aan het kwellen ben met zin hebben in wat er nog niet kan, bedenk ik me dat ik eigenlijk nog nooit naar een rugby-bruiloft ben geweest.
Mijn eerste bruiloft (althans de eerste bruiloft waar ik heen ging in de tijd dat ik meer dan gemiddelde interesse begon te krijgen in het organiseren van zo iets) was een voetbal-bruiloft in het Noorden. De bruid had me vooraf wel 10x op het hart gedrukt dat het feest om 20.00 uur begon en dat ik echt op tijd moest komen. Dus waren we er rond half 9-ish. Keurig op tijd toch? Niet dus. Bij binnenkomst bleek de feestzaal een langgerekte ruimte die volgepropt was met schragentafels en banken. Ruimte om er tussendoor te schuiven was er nauwelijks en alleen rechts achterin was er nog plek. Het was een mega worsteling om daar te komen (gelukkig was mijn Drents nog niet zo goed dat ik precies verstond wat er gemompeld werd), maar het bood wel een goede blik op de andere gasten en maakte pijnlijk duidelijk dat ik in mijn party-pakje (weer eens) heftig overdressed was. Iedereen (op de bruid na, maar inclusief de gom dus!) had een of ander trainingspak aan waarbij de incrowd te herkennen was aan de corsage op hun trainingsjasje of shirtje…..weird.
Ook heel vreemd was dat de ober – die om een of andere reden wel soepel tussen die tafels door wist te komen – mij 1x vroeg wat ik wilde drinken (dat ik toen wijn zei en geen bier, was ook al niet zo oké geloof ik). En dat het mij de rest van de avond niet is gelukt om mijn glas leeg op tafel te zetten was ronduit surreal. Geloof me, ik heb het geprobeerd, maar voor het voetje van mijn lege glas de tafel raakte was Driekus de ober al weer achter mij opgedoken om een vol glas voor mijn neus te zetten en van omschakelen naar fris wilde hij niets weten….
Die combi van wijn en als een sardientje schouder aan schouder zitten had overigens tot gevolg dat ik al vrij snel braaf op dat bankje meedeinde met de Drentse versies van “van-voor-naar-achter-en-van-links-naar-rechts” en de “vogeltjesdans”. Echt lang hoefde ik dat gelukkig niet vol te houden. Om 23 uur sharp sprongen de tl-balken aan (auwwwww!), plantte Driekus een kop zwarte koffie en een klef wit bolletje met kaas voor mijn neus en een kwartier later was de zaal leeg….
Ik gok dat een rugby-bruiloft zich qua hoeveelheid drank misschien wel met dit voetbal-gedoe kan meten, maar voor de rest doen “wij” dat anders hoop ik? En hoewel mijn laatste koppelpoging op niets uit is gelopen, lijkt het clubhuis me een droomlocatie. Ik heb dus goede hoop dat het er een keer van gaat komen!
Wees voorzichtig en tackle hard!
Liefs,
Mum
