Rugby mum – diepste verlangen

  -   Column
rugby mum
Een moeder van een HRC jeugdspeler schrijft periodiek over de belevenissen rondom de favoriete sport van haar zoon

Het diepste verlangen van iedere mens? Ergens bij horen! Dat geldt voor onze rugbyers en ook voor onszelf.

We horen bij verschillende groepen en onze rugbyers ook. De wereldwijde rugby community is een bijzondere groep mensen, ze delen de passie voor de sport en voor de normen en waarden die bij het rugby horen en bovenal waarderen ze de fellowship die bij rugby hoort. Deze mensen begrijpen elkaar zonder woorden en waarderen elkaar zonder dat ze verder iets van elkaar weten.

De Nederlandse rugby community is wat compacter. Ik hoorde afgelopen weekend op het NOS journaal dat de ‘kleine sport’ in Nederland groeit en dat Rugby Nederland tegenwoordig 18.000 leden heeft.

Hierbinnen is onze eigen cosmos, HRC. De mooiste voorbeelden van fellowship zie je eigenlijk iedere week! De CJC jeugd fluit bij de GTBM. De toss Turven en ballenjongens die bij wedstrijden van het eerste aanwezig zijn, de ouders die een bardienst doen, samen naar een verre uitwedstrijd, samen ontberingen doorstaan zoals trainen in een hoosbui.

Bijzondere evenementen dragen enorm bij aan fellowship! Bijvoorbeeld een toernooi in Brussel. De dingen die je daar samen meemaakt, op en buiten het veld zijn bijzonder.

Het hoogtepunt van bijzondere evenementen is toch wel de HRC trip. Die zijn legendarisch. Al in de GTBM zijn de eerste trips. Ieder jaar wordt er een geweldig programma georganiseerd en gaan zo’n 80 rugbyers per categorie met elkaar en hun begeleiders op pad.

Ik heb me laten vertellen dat de Cubs enorm hebben genoten afgelopen weekend van hun trip naar Heidelberg!

De laatste trip is van de HRC jeugd is die van de tweede jaar Colts. Colts kennen elkaar al jaren en zij zetten hun fellowship in om gezamenlijk een deel van de funding voor deze trip regelen. Dit jaar doen ze dat onder andere met hun Go Fund Me actie (HIER de warm aanbevolen link) voor de trip of a lifetime naar Dublin! Daarna scheiden hun wegen en gaat iedereen zijn eigen pad (studeren, tussenjaar, werken….). Als ze elkaar dan later weer tegenkomen (ergens op of bij een rugbyveld) halen ze samen herinneringen op aan deze trip of a lifetime en hoe mooi die tijd was!

De rugby community daar horen wij bij, je zou er sentimenteel van worden…

Wees voorzichtig en tackle hard,
Liefs, Mum2

Deel dit artikel:    
 
 
© 2025 Haagsche Rugby Club | Privacy Statement