Na mijn stukje over dat piepjonge “alles behalve” type, trakteer ik je ook graag op een column over het andere uiterste. Ze zijn minder talrijk en daardoor misschien iets moeilijker “in het wild” te spotten dan die kleine “alles behalvetjes”, maar ze zijn minstens zo herkenbaar. Ik heb het over de dinosaurus van de club, the old soldier who never dies, zo’n man die nooit afscheid neemt, de veteraan, de mastodont!
Hij speelt nog steeds, ondanks dat hij 47(-ish) is, hij heeft nog steeds het zelfde shirt aan als hij in 1987 droeg (met prehistorisch Zandvliet logo), hij heeft sinds zijn debuut in 1976 zo’n beetje op iedere denkbare positie gespeeld, kent alle laws, weet van alles en ieder een op de club (alhoewel, wie rugby mum is weet hij misschien nog niet….), hij is gehavend, gebutst en gedeukt op plaatsen en manieren waar je als rugby mum liever niet van weet en dus ziet hij er – over all – uit alsof hij 20 jaar geleden al had moeten stoppen, maar hij weet van geen wijken en opgeven komt al helemaal niet in zijn woordenboek voor. Geen wonder dus dat hij – zeker als het zo’n potje is waarin het allemaal tegen zit en zijn (veel) jongere teammaten het hoofd een voor een laten hangen – vaak toch nog een van de beste spelers op het veld is. Dat walking rugby voor bejaarden is een mooi initiatief van Rugby.nl, maar aan zo’n mastodont is het (nog) niet besteed. RESPECT!
Wees voorzichtig en tackle hard!
Liefs,
Mum
