De herfstvakantie zit er alweer op. Door het weer leek het wel voorjaarsvakantie!
Ik moet wel weer wennen aan die wintertijd. Het wordt ook weer vroeger donker en er komen vast nog gure avonden aan. Die doen me denken aan onze rugby helden….de spelers en de trainers die door weer en door wind op weg gaan naar HRC en trainen met z’n allen. Als bezorgde rugby mum denk ik .… “moet hij nu toch niet een thermoshirt aan?” en “heeft hij zijn fietslampjes wel mee?”
Mijn rugbyheld is steeds verder de wereld aan het ontdekken. De ene keer een stapje naar voren en dan weer twee stapjes naar achteren.
Soms is hij gewoon weg, niet echt kwijt, maar ik heb geen idee waar hij is en wat hij doet en met wie. Gewoon hangen met zijn vrienden zegt hij dan later als ik, zo nonchalant mogelijk, vraag waar hij was. Vaak komt hij terug met mooie verhalen, soms met verdriet.
Eigenlijk zijn wij allebei de wereld aan het verkennen op onze eigen manier. Hij met zijn (en mijn) grenzen ontdekken en ik met het grote loslaten. Hoe doen andere ouders dat toch?
Voor mij is het een proces met vallen en opstaan. Dat voelt niet altijd even comfortabel. Net als het kijken naar rugby en je held keihard getackled zien worden, dat gevoel.
Als je dingen vaker doet wordt het makkelijker zeggen ze. Wanneer je leert gaat het niet altijd de eerste keer goed. Dan kan je er voor kiezen om niets te doen, want dan kan het ook niet fout gaan. Of je kiest een ander pad.
Mijn rugbyheld houdt mij vaak een spiegel voor en leert mij wijze lessen. Ik neem een voorbeeld aan zijn pad, hoe hij naar nieuwe dingen kijkt ‘Be brave enough to suck at something new’
Wees voorzichtig en tackle hard,
liefs
Mum2
