Afgelopen week sprak ik toevallig een paar net startende mums op de club en vertelde ik hoe die van mij – nog geen 10 jaar oud – niet wist hoe snel hij een bitje moest regelen om ook dat veld op te mogen. Ik weet nog precies waar we langs de boarding stonden en kan het moment en zijn gelukzalige lach nog bijna grijpen: “dit is mijn sport!”
Mijn kind en rugby bleek inderdaad een goede combinatie. Hij ontwikkelde zich als speler binnen de HRC-jeugd, maar vooral ook als mens en wij werden als gezin opgenomen binnen de club.
Inmiddels is zijn 18e verjaardag gevierd, het eindexamen (met gemak) binnen, heeft hij al 1 (?) jug bier achter zijn kiezen, zijn eerste eigen bardienst gedraaid, zijn selectiecontract getekend, al twee tries gedrukt als Senior, zijn eerste senioren-competitiewedstrijd gespeeld en zijn zumba is ook al achter de rug….
Er is dus geen verzet meer mogelijk en echt geen ontkomen meer aan: mijn “Rugby-Mum” dagen zijn passé, mijn shirtje hangt aan de wilgen en mijn “baantje” is vacant. (Als je een beetje raad weet met de pen, voel je vrij om te solliciteren via rugbyouder@gmail.com).
Sinds 2018 heb ik jullie met heel veel plezier verveeld met mijn angsthaas-gedachtes, mijn ubertrotse rugby-mum momentjes en mijn #stelletjedichtgetiktexxxxfrustraties en het is natuurlijk nog lang niet over, maar moeder van een HRC jeugdspeler ben ik niet meer.
Wees voorzichtig en tackle hard,
Liefs,
Mum
