Aan alle goed dingen komt een einde. Hierbij het laatste deel van David zijn Road to Spain. We zijn David dankbaar voor het zo openhartig delen van zijn verhaal en wensen hem van harte toe dat hij ons in de toekomst nog wat mooie updates kan sturen.
Holy moly, dat laatste deel ging nou niet bepaald lekker, of wel? Ik heb veel goeie herinneringen aan mijn tijd in Frankrijk maar helaas was het qua rugby niet mijn beste periode. Ik zat vast in die klassieke neerwaartse spiraal, en verlangde naar iets nieuws om mijn enthousiasme voor het spel terug te krijgen, samen met het plezier en zelfvertrouwen op het veld.
Uit het Niets
Ik wilde weg uit Frankrijk. Met alle blessures en slechte resultaten van mijn teams, was ik dieper en dieper aan’t zakken in de etalages. Het werd steeds moeilijker om indruk te maken op clubs met alleen mijn CV. Ik hoopte dat ik, door naar een andere competitie te gaan, weer frisse start kon maken en weer mijn rugby indruk te maken, zonder dat ik al die negatieve ‘bagage’ van de afgelopen jaren moest verslaan.
Toen kwam de vraag: Maar waar ga ik dan heen? Italië? Amerika? Een van de Oost-Europese Tier 2 landen zoals Georgië, Roemenië of Rusland? Toen kwam Spanje in beeld.
Ik was met een agent aan het praten om wat advies te krijgen, en hij had het al een paar keer over Spanje gehad als een razend snel ontwikkelende competitie met enorm potentieel. Hoe dan ook gaf ik het niet al te veel aandacht. Toen, tijdens mijn lange liesblessure, kwam de mogelijkheid om mee te gaan als NLU20 Assistent Coach. Daarbij bood zich per toeval ook nog een andere mogelijkheid aan, die ik niet eens zag totdat mijn vader het benoemde: ‘Is het geen idee om een van de Spaanse U20 coaches wat informatie over hun competitie te vragen?’. Ik was niet echt fan van het idee. Ik kreeg een ongemakkelijk gevoel erbij, want het leek redelijk onprofessioneel in mijn ogen. Ik was daar om het team te helpen, niet om gebruik te maken van de situatie uit eigenbelang. Toen uiteindelijk bleek dat wij in hetzelfde hotel sliepen als de Spanjaarden, en elke dag met hun in dezelfde zaal aten, begon ik mij te realiseren dat dit misschien wel mijn enige kans was om een goeie indruk te krijgen over mijn mogelijk volgende bestemming. Zo doende liep ik op de laatste dag van het toernooi, nadat alle wedstrijden gespeeld waren, naar de Spaanse Coaching tafel. Ik vertelde de enige Engels sprekende coach dat ik graag in Spanje wilde spelen, en vroeg hem of hij mij misschien wat meer over de competitie kon vertellen. Toen sprong een andere coach in het gesprek en zei: ‘Ah, jij wil in Spanje spelen? Hier heb je wat email adressen van club coaches. Stuur jouw CV maar op en we zien wel wat er gebeurd!’. Ik kon het niet geloven. Binnen enkele minuten was mijn situatie veranderd van niks weten over de competitie, naar meer dan 20 email adressen hebben van de Hoogste en één na hoogste competities in Spanje!
Burgos Bound
Meteen toen ik terugkwam van het Toernooi stuurde ik mijn CV en Highlights video naar alles en iedereen, samen met een prachtig door-Google-vertaald berichtje dat mijn situatie uit probeerde te leggen. De meeste e-mails kregen geen reactie, zoals viel te verwachten, en er waren een paar mild geïnteresseerden. Maar toen was er één club die vanaf het eerste moment erg enthousiast was, en dat was een club uit Burgos.
Ik probeer altijd een bezoek te organiseren, zodat ik de stad kan verkennen, de coaches en spelers ontmoeten en dergelijke, en dit weekend speelde Burgos de kwart finale van de competitie, dus ik kon meteen die wedstrijd zien. Het was een uitwedstrijd in het Baskenland, ongeveer 3 uur rijden, en er waren bijna meer supporters van Burgos dan van het thuis team! Het was een rete spannende wedstrijd waarin Burgos uiteindelijk net verloor, maar de supporters zongen het team van het veld alsof zij zojuist de finale hadden gewonnen. Bijzonder om te zien. In de 3e helft kon ik wat biertjes doen met spelers, en zo was de hele ervaring erg positief.
Dit was de eerste keer dat ik een club zocht zonder agent, dus om alle contract onderhandelingen in m’n eentje te doen was ook een goeie les. Nadat we hier en daar wat puntjes op de I hadden gezet was het officieel: Ik ging naar Burgos voor het 2019/2020 seizoen!
Ik heb inmiddels bijna 2 seizoenen voor Burgos gespeeld en ik ben eindelijk weer aan’t genieten van mijn rugby. Door alle harde lessen die ik heb geleerd in mijn Franse seizoenen heb ik het ook voor elkaar gekregen om fysiek gezond en sterk te blijven, zonder blessures! Vooral dit seizoen gaat het erg goed. We hebben tegen zo’n beetje alle top teams gewonnen, staan in de kwartfinale van de competitie en hebben voor het eerst in de geschiedenis van de club de Finale van de Copa Del Rey bereikt! Het niveau is te vergelijke met Federale 1 in Frankrijk, en de top 6 teams hebben vrijwel compleet professionele set ups. Het is interessant om te zien dat hier aardig wat spelers rondlopen met Super Rugby en bijvoorbeeld Currie Cup caps. Sommige komen hier gewoon om te genieten en wat centjes te verdienen, en andere komen hier met het doel om Spaanse nationaliteit te behalen en zo Internationaal te kunnen spelen voor Spanje. Hoe dan ook brengen dat soort spelers het niveau van de competitie erg omhoog, en dat maakt de wedstrijden van hoog niveau.
Verwacht het Onverwachte
Toen ik besloot Professioneel te willen rugbyen was Spanje zeker niet het doel. Ik was vooral gefocust op het doorbreken in Frankrijk, en daarnaast had ik wat gedachtes over Engeland of misschien Amerika. Maar in de 3 jaar in Frankrijk gebeurde er zo veel onverwachte dingen, en elke beslissing die ik moest maken veranderde mijn initiële plan. Zo werkt het vaak: You make plans, but then life gets in the way. Het enige waar ik vrede uit haal is dat wanneer ik een belangrijke beslissing moest maken, ik er alles aan deed om de best mogelijke beslissing op dat moment te maken. Alles wat daarna gebeurde lag buiten mijn controle.
Het Leven Herbeleven
En dat was het dan mensen. Jullie hebben een uitgebreid kijkje gekregen op mijn verhaal, en wat er in godsnaam allemaal is gebeurd de afgelopen jaren. Deel 5 was natuurlijk altijd korter geweest, want ik lééf nu in Deel 5. Ik hoop er nog veel delen aan toe te voegen! Toen ik begon te schrijven voor Op de Proppen was het idee dat ik gewoon 1 stukje zou schrijven. Maar toen ik eenmaal bezig was en herinneringen ophaalde, was het onmogelijk om alles in 4 of 5 pagina’s te vertellen. Nou geef ik toe dat ik niet de kortste van stof ben, en dat ik best hier en daar een zinnetje minder had kunnen gebruiken, maar het feit blijft dat er veel is gebeurd en ik dat in een zo persoonlijk mogelijke manier wilde vertellen. Dat is waarom de redactie en ik besloten hebben om er een serie van te maken. Dit was ook zodat de Op de Proppen nieuwsbrief meer artikeltjes zou hebben om te publiceren.
Het was gaaf om weer helemaal terug naar het begin te gaan, en aan al die verschillende periodes te terug te denken, maar het was tegelijkertijd erg lastig om het niet als een rouwtekst te laten klinken. Ik ben nog steeds erg aan’t genieten van mijn rugby en ik voel dat ik nog lang niet klaar ben, dus het laatste wat ik wilde bereiken is dat dit één grote afscheidsbrief werd.
Ik kan mij voorstellen dat er wat mensen denken: ‘Waarom schrijft hij dit in godsnaam allemaal, en waarom denkt hij dat hij zo’n podium verdient? Hij heeft niet op het hoogste niveau gespeeld maar hij verteld zijn verhaal alsof hij Dan Carter himself is.’ En misschien is dat terecht. Man, ik heb dat zeker ook een paar keer gedacht terwijl ik deze stukken aan het schrijven was. Zeker als ik sommige verhalen van andere gasten las, kon ik het niet laten om af en toe te denken dat zij degene moesten zijn met de uitgebreide verhalen, en niet ik. HRC heeft wat dat betreft aardig wat spelers afgeleverd die bijzondere dingen zijn gaan doen. Maar toen realiseerde ik mij twee dingen: 1: Het is geen wedstrijd. Veel mensen hebben veel speciale dingen bereikt, en het doel is niet om die dingen te vergelijken, maar om die juist te vieren. En 2: Ik vind het leuk om te schrijven! Ik gebruikte deze artikels als een experiment om te kijken of ik het leuk zou vinden om het meerdere maanden achter elkaar te doen, met een deadline, in 2 talen, zonder verveeld of ongelukkig te worden.
Het laatste wat ik wilde is dat het een typisch chronologisch verhaal zou worden, woord voor woord overgenomen uit het media-handboek, waarin je al van te voren kan voorspellen wat er gezegd gaat worden en er niks persoonlijks aan te pas komt. Het klassieke voorbeeld waarin iemand zijn Man of the Match prijs krijgt uitgereikt en zegt: ‘Luister, zonder mijn team had ik dit nooit kunnen bereiken..’ Ondanks dat ik het niet altijd zo goed heb kunnen doen als gehoopt denk ik dat overall het best aardig is gelukt, en dat ik veel persoonlijke dingen heb kunnen delen die interessant waren om te lezen. Het heeft aardig wat stressvolle momentjes en late avonden opgeleverd om de deadlines te halen, en dat tijdens alle trainingen en belangrijke wedstrijden die aan de gang zijn. Het heeft me het een en ander over planning geleerd, en over de definitie van het woord ‘writer’s block’.
Het blijkt dat dat woord zo echt is al de grond onder onze voeten.
Rugby Nederland in Opkomst
Toen Dunc en ik naar ZA vertrokken waren er niet veel NL spelers die de mogelijkheid hadden om dat te doen.
We kennen allemaal Tim en Sep Visser, en Zeno Kieft’s geweldige verhaal, en dat zijn voor een lange tijd de Nederlanders die het meest bereikt hebben in de rugby, met een eervolle melding voor de legende Michel van der Loos natuurlijk!
Daarnaast waren er nog niet zo veel andere verhalen voor mijn idee. Daarom is het mooi om te zien dat sindsdien veel andere jongens en meiden het avontuur aan zijn gegaan, en grote prestaties leveren. Spelers die Provinciaal rugby spelen in Nieuw Zeeland, spelers die grote contracten verdienen in Frans top rugby, dat is allemaal erg speciaal voor het Nederlands rugby.
Terwijl ik dit artikel schrijf heeft Zeno net zijn pensioen aangekondigd, nadat hij een van de eerste NL spelers is geworden die op het hoogste niveau heeft kunnen rugbyen. Zeno is een grote inspiratie voor mij geweest, en het is gaaf om met hem in contact te zijn geweest over de jaren, om te zien hoe de ander het deed. Hij heeft mij altijd geprobeerd te helpen, en het was goed om met hem te kunnen praten en hier en daar advies te krijgen.
Vier de Overwinningen
Ondanks dat ik een redelijk bewogen leven heb gehad tot nu toe, vergeet ik het vaak om er eventjes op te reflecteren. Ik denk dat dat er mee te maken heeft dat ik altijd een doel voor ogen heb. Een eigenschap dat een van mijn krachten is, maar tegelijkertijd ook een zwakte. Afhankelijk van de situatie. Het is positief want hierdoor blijf ik (hopelijk) constant vooruit gaan, maar het is negatief omdat ik te weinig mijn behaalde prestaties waardeer. Ik herinner mij dat toen ik naar Frankrijk ging ik een moord zou doen om een Fed 1 contract te behalen het seizoen daarna. Maar toen ik dat bereikt had, en begon te trainen, was het eerste wat ik wilde een basisspeler worden. Toen was dat gelukt, maar nu wilde ik niks liever dan belangrijk zijn voor het team en een verschil maken.. Jullie zien het alweer volgens mij.
Prestaties vieren, hoe klein ze ook zijn. Dat is iets waar ik veel op wil verbeteren. Nou betekend dat niet dat ik opeens genoegen neem met het gemiddelde, of dat ik lager mik. Precies het tegenovergestelde. Ik heb gemerkt dat door deze kleine overwinninkjes te vieren ik mezelf veel beter kan motiveren om te blijven verbeteren, want nu weet je dat er als een doel bereikt is ook echt een proportionele beloning op jou wacht.
‘Vier het feit dat je een stapje dichter bij je doel bent, in plaats van het rouwen om de vermeende afstand er van.’
Laat dat dan de reden zijn voor het schrijven van deze artikelen: Mijn poging om te vieren dat in deze lange periode, gevuld met mythische hoogtes en helse laagtes, ik inderdaad dichter mijn doel ben gekomen. En dat betekend dus dat, hoe klein het ook mag zijn, vooruitgang is geboekt!
Bedankt.
En om daarmee af te sluiten wil ik toch nog graag wat mensen bedanken die mij daarmee hebben geholpen. In een niet-rouwende manier natuurlijk. Nogmaals, niemand is dood. Ik probeer alleen om een beetje dankbaarder te zijn!
- Dank aan al mijn jeugdcoaches van HRC en de Rugby Academy Zuid-West, dat jullie een enthousiasme in mij hebben weten te krijgen waardoor ik dit spelletje als carrière kon gaan zien.
- Een speciaal woordje voor Vincent van Beek,Robin Raphael en Zane Gardiner.
- Aan alle mensen van B&B Healthcare die mij, elke keer als in in NL was, hebben laten trainen en herstellen. Vooral Wouter en Sander, Jordy, Dennis, JJ, Kim en de legendarische Frank van der Meer.
- Aan Petra van Tough Minds, jij hebt mij onschatbare hulpmiddelen gegeven waardoor ik als speler en person kon ontwikkelen. Elke keer als ik mij voelde alsof ik geen uitweg meer had, konden jouw tactieken mij weer nieuwe hoop en motivatie geven.
- Aan de Kennedy’s, de Van Wyks, de Kriedemann’s en de Slaters in SA, die ons als hun Nederlandse zonen hebben behandeld. Jullie lieten het leven aan de andere kant van de wereld voelen alsof wij in ons eigen huis waren.
- Aan de magische Montels in Graulhet, omdat zij een moeilijke periode een stuk aangenamer wisten te maken. Jullie hebben mij geïntroduceerd aan de pracht van Franse muziek, de Franse keuken en de Franse gastvrijheid.
- Dank aan Burgos voor het aanbieden van een broodnodige frisse start in mijn rugbycarrière.
- Maar vooral, dank aan mijn ouders. Jullie hebben het aangemoedigd dat ik mijn droom achter na blijf gaan, en geven mij advies wanneer ik er voor kies om ernaar te luisteren. Bedankt voor het begrijpen dat ik ontelbare feestjes en verjaardagen heb gemist (soms zelfs die van mij) en dat de familievakanties tegenwoordig wat korter zijn door het gebrek aan tijd als ik weer eens in NL ben. Ik geloof dat mijn karakter een van mijn krachten is, en dat is een product van jullie zorg en liefde, dus zonder jullie had ik dit nooit kunnen doen. Ondanks dat er altijd dingen zijn om te verbeteren, vind ik het bewonderingwarend hoe jullie Tes, Rob en mij onszelf hebben laten ontwikkelen op ons eigen tempo, en daarin onvoorwaardelijk hebben gesteund, met wat goed geplaatst advies hier en daar. Dit doet mij altijd denken aan een Mark Twain quote die ik een beetje ga veranderen: ‘Toen ik 16 was kon ik niet geloven hoe dom mijn ouders waren. Toen ik 21 werd kon ik daarom niet geloven hoeveel zij in 5 jaar hadden geleerd.’ In de jaren dat ik in het buitenland heb gewoond ben ik hun advies meer gaan verwelkomen,en dat heeft gelukkig een positief effect op onze relatie gehad.
- En als laatste bedankt aan jullie, lezers en lezeressen, voor het lezen van mijn Road to Spain.
Ik hoop dat jullie het interessant en vermakelijk vonden om te lezen.
