Deze week mogen we verder reizen met David en liften we mee terug naar Europa om te lezen hoe het Rugbyen hem verging in la douce France
Frankrijk
Het plan voor mijn 2e jaar op de WPRA was dat ik van Januari tot Mei in ZA zou zijn, en dan een club zou proberen te vinden om het Europese seizoen mee te beginnen.
Dit was de eerste keer dat ik met de business kant van rugby te maken kreeg. De Highlights video’s, de spelersmakelaars, de contracten en onderhandelingen, alles was nieuw. Gelukkig werkte de WPRA samen met een paar makelaars dus begon in niet helemaal vanaf nul. Ik kreeg uiteindelijk nieuws dat een Franse Federale 3 club (5e divisie) genaamd Saint Claude geïnteresseerd in mij was.
Mijn eerste gedachte was: ‘Fed 3? Man, dat is wel een tikkeltje lager dan dat ik gehoopt had.’ Maar ik ben geen onrealistische vent, en begrijp best dat ik als Nederlandse jongen in een nieuwe omgeving mij eerst moet bewijzen. Start from the bottom. Ik accepteerde het aanbod.
Nog geen week nadat ik het pre-contract getekend had, in mijn afscheidswedstrijd voor NNK, dook iemand horizontaal m’n knie in, waardoor ik een pop hoorde. Ik kon het niet geloven. Dit was zo’n 3,5 maand voordat ik bij St. Claude zou beginnen. De Zuid Afrikaanse diagnosis was dat ik geopereerd moest worden en dat het 4-5 maanden zou duren voordat ik weer hersteld zou zijn. Dat was onwijs teleurstellend om te horen. Gelukkig was de 2e opinie door een Nederlandse specialist (die samenwerkte met de RAZW) positiever: Geen operatie, maar veel krachttraining voor de omliggende spieren, en dan zou het herstelproces zo’n 3 maanden duren. Wauw, dit ging nog steeds krapjes worden, maar het was in ieder geval een stuk beter dan die 4-5 maanden. Ik begon mijn herstelproces met B&B Healthcare die mij geweldig geholpen hebben (en nog steeds doen) met de rehab en trainingen, en zo kwam ik net op tijd terug voor mijn eerste seizoen in Frankrijk.
Living in a Bubble
Voordat ik het contract officieel tekende bezocht ik St Claude een keertje met mijn ouders, wat een goed gevoel gaf. Ik sprak nog geen Frans, maar mijn vader heeft een seizoen in Frankrijk gespeeld en sprak dus nog een aardig woordje. Daar boven op heeft hij het onmisbare Dad-confidence als het op talen aankomt, dus hij was prima in staat om de gesprekken te voeren, en een band met iedereen te creëren. Dat alles terwijl hij misschien 40% echt Frans sprak, en de andere 60% verzon. Dad Confidence.
De eerste 6 maanden kon ik met niemand communiceren, behalve de andere 3 buitenlandse spelers in het team. Ik had intensieve Franslessen maar het duurde lang voordat ik de nodige kennis had om mensen te kunnen begrijpen en met hun te spreken, en om het zelfvertrouwen te krijgen om gewoon te spreken zonder mij zorgen te maken over fouten (Dad confidence?).
Toen ik eenmaal goed met de mensen kon praten heb ik er bijzondere mensen ontmoet, en achteraf gezien ben ik blij dat St. Claude mijn introductie was in Frankrijk.
Ongetwijfeld had ik graag op een hoger niveau willen instromen maar dit gaf mij de ruimte om wat rustiger de te taal te leren, en te wennen op mijn eigen tempo terwijl ik de leider van een team moest zijn.
Making an Impact
Ik was erop gebrand om een grote impact te hebben, en op die manier hopelijk een beter contract in een hogere divisie te verdienen. Het team trainde 3 keer per week, maar ik zorgde ervoor dat ik elke dag 2 of 3 trainingen deed. Krachttraining in de ochtend, daarna door naar het veld om te kicken en/of conditie training te doen, in de middag een beetje rust en dan in de avond club training of nog een gym/conditie sessie afhankelijk van de dag. Ik leerde daardoor een onverwachte les over mijn trainingswijze. Ik geloof heilig in ‘trainen, ook wanneer niemand kijkt’. Ik hou er niet van om foto’s of video’s op social media te posten, of mensen over de trainingen te vertellen want ik geloof niet dat dat de juiste motivatie is om te hebben. In St. Claude werkte ik net zo.
Dat betekende dus dat als mijn teamgenoten hun trainingsweek op de dinsdag avond begonnen, ik al 5 of 6 trainingen erop had zitten. Er waren dus momenten dat als wij een (typische Franse) warm-up moesten doen die bestond uit 4 hele langzame rondjes op het veld joggen, gevolgd door 50 push-ups en sit-ups, ik misschien 30 push ups deed, of wat andere oefeningen ging doen om te zorgen dat ik in ieder geval echt warm was. Het leek voor mij logisch, want daardoor was ik fysiek in orde en kon ik zo de trainingen goed meedoen. Maar na een tijdje begonnen mensen dingen te zeggen als: ‘Man, we hebben deze gecontracteerde speler die zogenaamd de superstar is, maar hij kan niet eens 40 push ups doen, en rent met de warm up achteraan.’ Dus zei ik: ‘Is dit een grap?? Ik ben mezelf kapot aan’t trainen om te zorgen dat ik dit contract respecteer, en nu zeggen jullie dat ik lui ben?’ Waarop hun reactie was: ‘Ja wat verwacht je, wij zien al die trainingen niet. De enige moment waarop wij jou zien is in de avond op de clubtrainingen.’ Dat was een enorme eye-opener. Als één van de weinige gecontracteerde spelers in deze club was het cruciaal om mij niet alleen kapot te trainen, maar ook af en toe te laten zien dat ik mij kapot train.
Mijn eerste (vriendschappelijke) wedstrijd voor St Claude ging lekker. Ik scoorde 19 punten inclusief 2 tries, maar de start van de competitie ging wat stroever. Het duurde een tijdje voordat ik echt in staat was om het team in het Frans te leiden, en voor iedereen om aan elkaar gewend te raken. Maar toen het eenmaal klikte werd het een goed seizoen voor de club, waarin we voor het eerst in 7 jaar de play-offs behaalde en ik veel punten kon scoren.
Pride Restored
Dit was ook het seizoen dat ik mijn debuut maakte voor het Nederlands Team, in November 2016. Een van de redenen waarom ik terug wilde komen naar Europa was om voor het NL team uit te kunnen komen. Ik had altijd genoten van het spelen met de jeugd selecties, en ik hoopte dat het een vergelijkbare ervaring zou worden om voor het Senioren team uit te komen. Dat gezegd hebbende, ik had geen flauw idee wat ik kon verwachten. Het laatste wat ik gehoord had was dat NL nog te vaak een groot feest-team was dat zich verre van professioneel gedroeg, en nooit echt zijn volle potentie kon bereiken.
Ik wist dat Gareth Gilbert inmiddels Hoofdcoach was geworden en dat hij veel nadruk legde op Professionaliteit en Nationale trots, maar ik wist niet of dat ook echt aan het veranderen was. Het was daarom een grote opluchting en positieve verrassing toen ik op mijn eerste training zag dat alles tot in de puntjes georganiseerd was, en dat er veel spelers waren die beter wilden worden. Daarboven op kwam bijvoorbeeld Amir Rademaker meteen naar mij toe om de Backline bewegingen uit te leggen, en boden mensen zoals Sep Visser een helpende hand aan om mij wat comfortabeler te laten voelen.
Het was het compleet tegenovergestelde van al die horrorverhalen die nog nagalmde in mijn hoofd. Ik eindigde mijn debuutseizoen als Europees topscorer en, nog belangrijker, had mijn passie voor het Nationale Team teruggevonden.
Tough Minds
St. Claude was ook de eerste keer dat ik samen met een Sport Psychologe werkte. Ik was mijn kicking techniek aan het veranderen naar een wat preciezere vorm, maar dat was een onwijs lang proces waarin ik voor een lange tijd niet meer wist hoe mijn oude techniek werkte, maar ik de nieuwe techniek nog niet goed genoeg onder de knie had. Ik raakte dus geen pepernoot. Het creëerde veel mentale problemen, want ik kickte nog steeds in de wedstrijden, maar mijn zelfvertrouwen was rock-bottom. Als ik op het hoogste niveau mogelijk wilde spelen was dit iets dat mij alleen maar tegen hield.
Daardoor kwam ik in aanraking met Petra van Tough Minds. Ik had meteen een goeie band met haar, en ondanks dat ik in Frankrijk zat konden wij via Skype probleemloos doorblijven werken. De oefeningen waaraan zij mij introduceerde waren verbluffend en het feit dat ik daardoor realiseerde dat ik geen ‘speciale uitzondering’ was, was erg gerustellend en motiverend. Nu wist ik niet alleen mijn probleem op te lossen was, Petra liet mij precies zien hoe ik het moest oplossen. Vooral de visualisatie oefeningen hadden een grote impact op mijn spel, aangezien ik erachter kwam dat ik vooral in negatieve Doemscenario’s dacht, in plaats van het positieve ‘perfect’ uitvoeren van een beweging.
Ik kon kiezen om mijn eigen beste vriend te zijn, of mijn ergste vijand.
Federale 1
Na een goed seizoen had ik een contract gekregen in Federale 1, bij SC Graulhet. Federale 1 was een belangrijk doel voor mij. Het is het laatste Amateur niveau voordat het Professioneel wordt, maar dat betekend dat de top teams in deze divisie vrijwel compleet Pro zijn, en het niveau van de spelers is dus geweldig. Ik voelde me goed door het seizoen dat ik in St. Claude had gehad, en fysiek was ik sterk en fit. In de eerste maanden had ik mijn plekje in het team veroverd als startende Fly-half, en voelde mij comfortabel op dit niveau.
Helaas scheurde ik wat af in mijn enkel waardoor ik na 3 competitie wedstrijden er al 1,5 maand uit lag. 2 wedstrijden voordat wij met het NL team zouden spelen kwam ik terug, en met mijn enkel zwaar in het tape kon ik die clubwedstrijden gelukkig spelen. Alleen ging het na 15 min al mis in de NL team wedstrijd tegen Moldavië. Een van hun spelers viel op mijn enkel toen mijn noppen stevig in de grond stonden, dus dat maakte het alleen maar erger. Nog 2 maanden eruit. Man oh man.
Blessures waren daarentegen niet het enige probleem, aangezien wij vrijwel elke wedstrijd verloren. Het was mentaal erg moeilijk om deel uit te maken van een team dat al meerdere seizoenen op rij veel verloor, omdat verliezen bijna een gewoonte wordt. Ik weet niet of het makkelijk uit te leggen is, maar het feit is dat verliezen jammer genoeg net zo’n verwachtingspatroon creëert als winnen. Het kwam wel eens voor dat je rond de 65ste minuut volop in de wedstrijd zit, maar je het gevoel hebt dat iemand, of iets, het toch wel weer gaat verpesten. Je weet niet wie, je weet niet wanneer, maar je verwacht het gewoon.
Niet de ideale omgeving om in terug te komen na een lange blessure. Ik verlangde er naar om weer te spelen en wat ritme terug te krijgen. Zelfvertrouwen opbouwen en het team zo goed mogelijk helpen. Maar nu verwachtte men van mij dat ik meteen na een 3,5 maand blessure het team zou dragen, en na elke fout die ik maakte werden negatieve opmerkingen gemaakt, of lieten mensen hun kop hangen. Dit was ongelooflijk lastig, en ik merkte dat ik zo bang werd om fouten te maken dat ik niet eens meer dingen wilde proberen. Ik merkte dat ik óók negatieve opmerkingen begon te maken en tegen mensen begon te schreeuwen na fouten, puur door de druk die ik voelde. Het werd een giftige omgeving en ik haatte het om naar trainingen te gaan, want je kon van te voren al raden dat het weer een drama zou worden. Dat is de reden waarom ik weg wilde.
Het was verschrikkelijk jammer want ik had een erg goeie band met de spelers naast het veld. We hadden etentjes, keken rugby samen, of gingen in een vrij weekendje naar de Pyreneeën. Zij hielpen mij erg om te kunnen genieten van mijn vrije tijd. En lastige beslissing dus, want ik wist dat ik veel mensen zou teleurstellen.
Een andere reden waarom het lastig was, was omdat wij zo’n slecht seizoen hadden en ik ook niet lekker speelde, en clubs daardoor nou niet bepaald in de rij stonden om mij een contract aan te bieden. Dat betekende dat mijn keuzes in feiten waren: Blijven bij Graulhet, of een Divisie lager spelen. Ik besloot uiteindelijk dat een verandering in omgeving het belangrijkst voor mij was. Ik had een frisse lucht nodig, en moest mijn plezier in rugby terugvinden. Dat betekende dus terug naar Fed 2, en hopelijk het seizoen daarop weer 2 stappen vooruit.
Het Off-Season was enorm frustrerend door alle beslissingen die gemaakt moesten worden. Door gebrek aan opties wist ik uiteindelijk past eind Juli waar ik begin Augustus zou gaan spelen.
Too Eager
Mijn nieuwe bestemming was Bourges XV, een club met een ogenschijnlijk ambitieuze strategie. Daarnaast waren er dus niet echt andere opties, dus het moest ook wel.
Ik werd goed ontvangen door de club, en iedereen was erg behulpzaam dus dat maakte het een stuk makkelijker om mij te installeren. Fysiek voelde ik mij geweldig, want ik had vanaf Maart keihard getraind met maar 1 doel voor ogen:1 stap achteruit om 2 stappen vooruit te doen. Er was geen andere optie.
Daarom had ik het meest heftige Off-Season ooit met de welbekende Frank van der Meer, van B&B Healthcare. Ik trainde 5 keer per week in de gym, en had 3 conditie sessies (tempo’s, 400m, intervalletjes, 3km, het hele plaatje). Ik kickte minstens 4 keer per week en daarbovenop trainde ik met een atletiek groep om mijn rentechniek te verbeteren. Dat alles in mijn Zomer vakantie.
Toen ik eenmaal in Bourges aankwam hield ik datzelfde trainingschema, maar combineerde het met een intens dieet om nog een beetje extra gewicht te verliezen en zo hopelijk als een Griekse God mijn eerste wedstrijd te spelen. Dat was het moment dat mijn lichaam wat feedback begon te geven. Het begon opeens te piepen en te kraken, en ik begon pijntjes te krijgen in meerdere spieren. Erop terugkijkend at ik natuurlijk veel te weinig, en was ik niet genoeg aan het rusten.
Ik heb gemerkt over de jaren dat ‘te veel trainen’ niet het probleem is, het is te weinig eten en rusten Ik was zo gefocust op alles perfect doen, dat ik uiteindelijk alles precies fout deed. Ik telde al mijn calorieën en micronutriënten, maar ik at te weinig. Ik hield al mijn trainingen bij en had constant contact met Frank om mijn techniek te verbeteren, maar ik ruste nooit. Ik deed al die saaie hersteltrainingen volgens het boekje, maar ik deed ze te vaak. Dus ondanks dat het niet als trainen voelde, was het zeker ook geen rust.
Omdat ik zo lang ik deze staat van uitputting zat, en niet goed luisterde naar mijn lichaam, ontstond een gigantische blessure in mijn lies, wat uiteindelijk meer dan 9 maanden duurde voordat ik weer kon spelen. Ik speelde ermee door voor de eerste maanden, maar na een tijdje kon ik niet meer normaal bewegen zonder veel pijnstillers te nemen, dus wist ik dat dit zo niet langer verder kon. Het was erg teleurstellend om te horen dat mijn seizoen voorbij was.
Zoals ik al zei was mijn grootste motivatie om een geweldig seizoen te draaien en een goed contract te verdienen, en nu was het de zoveelste tegenvaller. En het ergste van alles: het was allemaal mijn eigen schuld. Ik had mijzelf gesaboteerd terwijl ik het tegenovergestelde te wilde bereiken.
Ik wist dat dit een grote les voor mijn toekomst zou zijn, als ik besloot op te letten. Ik kon het makkelijk afschrijven als een ongelukje, maar dat zou betekenen dat ik het zo weer zou kunnen doen.
Dat het één keer gebeurde was een oprechte fout. Een dure fout, maar hoe dan ook een fout. Als ik dit een 2e keer zou doen, zou het mijn domste actie ooit zijn.
Going Back Home
Ik besloot om mijn contract met Bourges vroegtijdig te beëindigen en mijn herstel in NL voort te zetten. Ik was in contact gebracht met een lies-specialist in Amsterdam (Roald Otten). Daarboven op was het een stuk fijner om dit allemaal thuis te kunnen doen, in mijn eigen taal.
Gelukkig was Bourges erg behulpzaam in dit hele proces en bracht dit geen extra problemen met zich mee.
Tijdens het lange herstel was het gelukkig niet allemaal negatief, omdat ik wat andere interesses kon uitproberen tijdens deze periode. Zo had ik een bassist ontmoet in Bourges waar ik uiteindelijk veel optredens mee kon spelen, en kon ik met het NL U20 team meegaan als assistent coach, om te helpen tijdens hun EK.
Dit was een gave kans om wat ervaring te krijgen in deze tak van de sport. Alle coaches in de staff hadden mij ook getraind, dus het was erg interessant om hun vanaf de andere kant te zien werken. Wat het nog specialer maakte was dat mijn broertje Robin in dit team speelde. Het was erg bijzonder om hem als een leider en belangrijk deel van het team te zien.
Grappig genoeg was het op dit EK waar ik mijn nieuwe club vond….
