David Weersma speelt op dit moment in Spanje. Hoe hij daar terecht is gekomen in best een lang verhaal. In deel 2 van zijn Road to Spain was te lezen we dat David na zijn schooltijd nog geen contract of beurs in Zuid-Afrika in de wacht wist te slepen en dat hij aan de slag moest met een plan B. Deze week verhaalt hij hoe dat precies uitpakte.
The Western Province Academy
En daar was ik dan. De brandende zon boven mij, en de hitte reflecterend op het harde asfalt, terwijl ik mijn zwaarste uitdaging ooit aan het doen was, mentaal én fysiek gezien.
Ik had die demonen al eens ontmoet. Ze beginnen tegen je te praten tijdens zware conditie trainingen of andere moeilijke momenten, en proberen jou te vertellen dat het oké is om te stoppen niet verder hoeft te gaan. Tot nu toe hadden die demonen nooit meer dan gefluisterd, maar nu waren ze keihard aan het schreeuwen. ‘Daaf, gekke idioot dat je bent. Er is totaal geen reden waarom je dit nog zou moeten volhouden, kap er gewoon mee!’ Op dit moment rende ik al zo’n 40 min alleen, met maar 5 man voor me, en zo’n 50 die achter waren geraakt. Zij konden de demonen niet langer negeren….
Voor deze uitdaging waren wij om 4 uur ’s ochtends opgestaan, kregen wij ons ontbijt van Havermout en water (en als je snel genoeg was kon je nog wat suiker bemachtigen) en moesten we verzamelen bij een bospad. Een van de coaches, een oud-commandant, wees naar een telefoonmast bovenop een berg: ‘Zien jullie die mast? Die is meer dan 900m boven de zeespiegel. De weg er naar toe is zo’n 10km lang, en jullie gaan daarheen racen. Succes.’
Ik wilde de hele route afleggen zonder lopen, dus ik had er een groot doel van gemaakt om kosten wat het kost te blijven joggen. De kronkelende weg bleef zó lang omhoog gaan, dat ik elke keer maar focuste op het bereiken van de volgende bocht, ik wist zeker dat het dan weer vlak zou worden. Maar dat was nooit het geval. Bocht na bocht, constante stijging. Dit ging zo lang door dat ik uiteindelijk na, wat voelde als uren, en na de zoveelste teleurstelling, brak. ‘F*CK!!!!!‘
De demonen hadden mij te pakken gekregen.
Ik begon te lopen.
Na een tijdje kwam een groepje van 4 langzaam dichterbij. Zij hadden een tactiek verzonnen waar zij liepen voor 100m, daarna 200m renden, en dat herhaalden. Ik sloot mij bij hun aan, en samen kwamen wij na 1h40min als 5e aan bij de mast.
Na een half uurtje waarin ik, liggend op de grond, nadacht over wat ik in godsnaam net gedaan had, kwam het bericht van de Coach: ‘Alright boys, well done. Pick up your stuff and walk down. After lunch we’ll see you on the field for a contact session.’
Dit verhaal was op mijn 3e dag met de WPRA op hun jaarlijkse ‘Outdoor Phase’. Dat is een 2 weeks kamp aan het begin van het seizoen. Dit is bedoeld voor teambuilding, maar ook om de spelers mentaal en fysiek te testen om te zien waar de coaches mee moesten werken.
Ik heb 2 Outdoor Phases gehad in mijn tijd met de WPRA, en elke dag hebben we wel iets gestoords moeten doen. Ondanks dat heftig was terwijl wij het moesten doen, was het gevoel wat je er aan overhoud geweldig. Iets doen waarvan je eerst dacht dat het onmogelijk zou zijn, en dat samen met tientallen toekomstige teamgenootjes, creëert een speciale band. Je leert elkaar echt kennen (goed en slecht) tijdens zulke uitdagingen.
Change of Scenery
Ik besloot om naar de WPRA te gaan omdat ik mij niet goed voelde bij het aanbod wat de Sharks Academy had gedaan. Er was uiteindelijk wel een kleine korting aangeboden, maar gezien de totale prijs hadden ze dat net zo goed niet hoeven doen.
Twee van mijn goeie vrienden, Daniel Bouwens en Conrad van der Klaauw, hadden allebei besloten om naar deze WPRA te gaan, waar onze oud-Rugby Academy Zuid-West trainer (en oud HRC-er) Jonny Raphael inmiddels aan het coachen was. Zo kwam ik achter het bestaan van deze Academy, en de verandering van omgeving sprak mij erg aan. Zij boden mij ook nog eens meer aan dan de Sharks, dus dat maakte de beslissing nog makkelijker. Duncan had uiteindelijk besloten om in Durban te blijven, dus dat betekende helaas dat onze wegen vanaf daar zouden scheiden.
De WPRA was een vrij nieuwe Academy, opgezet net buiten Kaapstad. Er was al een prestigieuze WP Academy in Stellenbosch genaamd ‘The Institute’, waar de meest bijzondere High School spelers contracten en scholarships aangeboden kregen. De WPRA bied spelers een kans die niet tot die categorie behoren, en de meeste spelers betalen een jaarlijks bedrag om er aan mee te doen.
De Western Province U19 en U21 provinciale teams werden uit deze twee Academies gekozen, en er waren meerdere wedstrijden tussen de WPRA en The Institute om erachter te komen wie daarvoor in aanmerking zou moeten komen.
De trainingen waren zwaar, vooral in de eerste 4 maanden. We werden in 3 verschillende groepen ingedeeld, afhankelijk van waar jij aan moest werken: de Sumo’s (vetverbranding), de Bob de Bouwers (spier-opbouw) en de C4’s (goeie balans maar overall verbetering). In mijn eerste jaar was ik een Bob, en het 2e jaar een C4. Elke dag bestond uit een vroege gymsessie, gevolgd door skills of ren techniek, en als laatst een teamgeoriënteerde of structuurgefocuste training. Allemaal vóór 13h30.
Erop terugkijkend is dit zeker niet mijn voorkeur qua trainingschema. Ik geloof dat mensen effectiever zijn als de training meer uitgespreid is over de dag,
Bad Luck Bobby
Ik ging naar de WPRA met de instelling dat ik het onderste uit de kan wilde halen, omdat dit mijn eerste jaar als een ‘full time’ rugby speler zou zijn. Ik wilde zorgen dat ik alles precies volgens het boekje deed. Jammer genoeg is dat niet op die manier uitgepakt, en werd dit een van mijn ongelukkigste jaren ooit qua blessures.
Halverwege de Outdoor Phase brak in mijn kleine teen in tweeën nadat Daniel, of all people, er per ongeluk met zijn noppen op stampte tijdens een potje Touch. Ik kwam er pas na het kamp achter dat die gebroken was. Ik had dus alle hikes, hillsprints en trainingen gedaan met een teen opgezwollen ter grootte van een golfbal. Als je jou afvraagt of die blessure zo grappig voelt als dat ‘ie klinkt, dan kan ik je verzekeren dat dat niet het geval is!
Na wat voelde als een eeuwigheid kon ik eindelijk weer met het team trainen, en beginnen met het opbouwen. En toen kreeg ik een spinnenbeet.
DIT MEEN JE NIET!!
5 Dagen op antibiotica, en daar mocht ik ook niet op trainen. Gelukkig was dat maandag tot vrijdag, dus kwam ik net op tijd terug voor onze wedstrijd op zaterdag. Maar jullie raden het al. Er is nog een ‘Maar toen..’.
In de 1ste helft neem ik de bal op in contact, wordt getackeld en land verkeerd op mijn schouder. Een van die dingen die duizenden keren probleemloos gebeuren tijdens trainingen en wedstrijden, maar wat gebeurde er deze keer? Ah weetje, ik vertel het wel gewoon. Schouder naar de kloniale, een zware 2e graads scheur in mijn AC gewricht. Ik wilde op dit moment niets liever dan gewoon verdwijnen. In een seizoen waarin ik zo gefocust was op het onderste uit de kan halen, had ik nauwelijks wedstrijdenminuten gemaakt. Man, ik had nauwelijks trainingsminuten gemaakt, en daar kwam nu nog eens 4-5 maanden herstel bovenop.
Ik ging van het veld en haalde wat ijs bij de club-bar, om vervolgens op een van de terrasbankjes te gaan liggen die naast het veld stonden. Met mijn ogen dicht, gewoon liggen. Denkend aan hoeveel ik het leven haatte en lekker de tijd nemen voor zelfmedelijden. Toen hoorde ik een bekende stem achter mij, die begon te lachen: Het was Daniel, met z’n arm in een mitella. Hij had zojuist ook zijn schouder geblesseerd. Het is een gek gevoel wat in zo’n moment over je heen komt. We begonnen gewoon ongecontroleerd te lachen, om de situatie en de pure bizarheid ervan. Het was op een of andere manier ook geruststellend. Een paar seconden geleden voelde ik mij nog als de meest ongelukkige persoon ter wereld, en dat niemand het zou kunnen begrijpen, maar hier was een persoon die wel degelijk begreep wat er aan de hand was. Daantje had namelijk zelf al meerdere keren zulke periodes meegemaakt, en was dus een goeie steun in deze situatie.
We hadden een bijzondere fysio op de WPRA genaamd Greg. Hij was redelijk alternatief in zijn methodes maar tegelijkertijd ook heel wetenschappelijk en meetbaar. Ik heb genoten van zijn oefeningen en trainingschema’s en ben mede dankzij hem binnen de 4 maanden teruggekomen. Daardoor kon ik het seizoen rugbyend afsluiten.
Getting in the Groove
In mijn 2e jaar op de WPRA was ik met Koos de Haan, die sindsdien ook een vriend van mij is geworden. Dit jaar ging een stuk beter, al had ik nog steeds niet echt geleerd om mijn lichaam, de trainingen en een dieet tegelijkertijd te managen.
Terugkijkend op deze periode was ik te veel gefocust op het krijgen van het ‘Beach Body’, en dacht dat de beste manier om dat te krijgen was via heel hard trainen, en heel weinig eten. Nu ik wat meer weet over voeding (en over mijn eigen lichaam) was dat natuurlijk een kwestie van tijd voordat er een blessure zou komen.
Hoe dan ook speelde ik veel, genoot ik van het harde trainen en begon ik resultaten te zien. Ik was een van de fittere spelers van de groep, en ik begon goed te spelen.
Er zaten onwijs goeie spelers in de groep, en het was gaaf om onszelf daarmee te kunnen vergelijken, en te zien wat hun routines en eigenschappen waren waardoor zij zo konden spelen. Het was ook een openbaring om te zien dat sommige spelers waarvan ik eerst dacht dat zij goeie voorbeelden konden zijn, uiteindelijk de mensen waren die zich het slechtst gedroegen. Roken, drinken, trainingen overslaan etc. En dat terwijl hun sportieve prestaties goed bleven.
De vraag die je jezelf daardoor gaat stellen is: Hebben al die slechte dingen dat geen effect op hun prestaties, of betekend dit dat zij alsnog beter hadden kunnen zijn?
Ik had hetzelfde gevoel toen ik voor het eerst Professionele Sharks spelers, sommige van mijn helden, na de wedstrijd keihard zag zuipen en roken. Ik geloofde tot op dat punt (en nu nog steeds) dat als je het wil maken in Professionele sport, je alles zo perfect mogelijk volgens het boekje moest doen. Dit ontkrachtte dat beeld aardig. Het had geen dramatische effecten op mijn leven maar het neemt toch dat randje romantiek en naïviteit weg.
First taste of Senior Rugby
Ik was nog steeds een U20 speler, maar ik kreeg de kans om Senior Rugby te spelen voor NNK, een Afrikaanse club die uitkwam in de Super League A.
De ‘SLA’ is het hoogste provinciale club niveau, voordat het Professioneel word, dus dit was een geweldige kans om tegen ongelooflijk getalenteerde spelers te spelen. In ZA heeft ‘getalenteerd’ vaak ook iets met grootte te maken, dit betekende dat ik tegelijkertijd ook tegen enorme zoogdieren zou gaan spelen.
Dit seizoen werden we vaak met veel punten verslagen, en vochten tegen degradatie. Ondanks dat was elke wedstrijd van hoge waarde voor mij en kon ik in deze periode veel leren over het Senioren rugby. Ik erg genoten van mijn tijd op de club, en werd getraind door bijzondere coaches dus het was een dierbare ervaring.
Most beautiful place in the World
In mijn tijd op de WPRA heb ik onwijs gave dingen mee mogen maken. We mochten tegen The Western Province en Stormers teams trainen tijdens hun Captain’s Runs, en moesten ons dan als hun komende tegenstander gedragen. We hebben met en tegen de Springboks getraind, toen zij zich aan het voorbereiden waren voor de 2015 World Cup in Engeland. We hebben tegen toerende Argentijnse teams gespeeld, en hebben een wedstrijd tegen de Baby Boks gespeeld ter voorbereiding van hun Junior World Cup.
Tot op de dag van vandaag blijf ik zeggen dat Kaapstad de mooiste plek is waar ik ooit ben geweest. Je hebt er bergen, de oceaan, rugby, geweldig eten, goedkope en heerlijke biertjes, en iedereen is actief.
De herinneringen die ik aan deze periode heb overgehouden neem ik mee voor het leven. De mensen die ik heb ontmoet, de coaches die mij hebben getraind en de spelers waarmee ik heb gespeeld hebben allemaal een blijvende indruk op mij achtergelaten en het was leuk dat weer op te halen voor dit artikel. Ondanks dat het een lang artikel is geworden heb ik zoals gewoonlijk een overgroot deel weg moeten laten door gebrek aan ruimte, dus als er nog vragen zijn kunnen die altijd gesteld worden via mijn Instagram of Facebook en zal ik mijn best doen om die zo goed mogelijk te beantwoorden!
