Sommige jaren zijn speciaal en uitzonderlijk van kwaliteit. 1945 was dat voor wijn, 1988 voor Nederlands voetbal en 2024 zal voor Murrayfield het jaar zijn, waarin er een recordaantal waves achter elkaar plaatsvond. Te weten 3,5 rondjes stadion, tijdens de wedstrijd Schotland-Fiji. Maar dan wel ingezet door een 100-tal Nederlandse kids en hun trainers.
Maar laten we bij het begin beginnen! Al voor de zomer begon de Mini Trip commissie met de voorbereidingen van een hopelijk onvergetelijke trip. De vorige ging naar Schotland en dat beviel zo goed, dat we dit jaar nog een keer wilden.
Edinburgh was nu uitverkoren om kennis te mogen maken met de fine fleur van de Nederlandse mini’s. Onder de bezielende leiding van trip-praeses Joran Rouppe van der Voort tot Cuisiniere de la frontera werden er snode pannen gesmeed, rechtbanken samengesteld, eten ingekocht, locaties geboekt en teams aangeschreven.
Donderdag 30 oktober kon het beginnen, de odyssee naar Edinburgh. Het weer zou meezitten, zodat de hoeveelheid Minis met een kots zakje gelukkig beperkt bleef op de boot. Op die boot was overigens nog een rugbyclub, te weten Octopus uit Uden. Die op Lustrumreis waren en veelvuldig hun enige overwinning op HRC 3 in 2020 (?) memoreerden als belangrijkste item van hun bucket list. Dit jaar waren er twee verstekelingen mee, in de vorm van twee patente able bodied colts, Melvin en Storm. Beiden gedroegen zich voorbeeldig en hebben heel veel bijgedragen aan sfeer, klusjes en niet in de laatste plaats de coaching. Bravo heren, heel veel dank!
Terug naar de trip. Van de boot af, -lekker eten trouwens, zowel diner als ontbijt- werden de jeugdige cro-magnons losgelaten in een springhal in het pittoreske Newcastle. De trainers vermaakten zich ondertussen buiten met koffie en een wandeling.
Na een schitterende busreis – mooi hoor dat Schotland! – kwamen we aan bij de locatie. Initieel gebouwd voor de vrouwen en kinderen van Edinburgh en Glasgow tijdens de Blitzkrieg, deed het nu dienst als ‘outdoor centre’ voor de Britse jeugd. Er was sinds die bange dagen van 1940 ook bijna niets meer aan gedaan, wat het verblijf een zeer authentiek gevoel meegaf. Super aardige mensen, die ons heel goed hebben geholpen.
De eerste avond was er een heerlijke blauwe hap (Indonesisch) en daarna vroeg op stok, want er moest vrij vroeg gerugbyd worden tegen Stewart’s Melville, Watsons RFC, Dollar Academy en onze vrienden van GHA uit Glasgow. Voor de trainers was er die avond nog wel een kangaroo court, alwaar lang uitstaande misstanden en misdrijven werden behandeld door een knappe en capabele rechtbank. Die zonder aanziens des persoons recht sprak en ervoor zorgde dat er de dag erna ook nog wat te lachen viel langs het veld.
De wedstrijdjes gingen over het algemeen goed. De Schotse teams speelden allemaal vrij open rugby, waardoor de wedstrijden leuk waren om te zien. Onze Haagsche helden hebben keihard geknokt en laten zien dat wij op deze leeftijd helemaal niet de mindere zijn. De U12s deden het nog een beetje beter dan de U11s, toch betere trainers. 😉
Na afloop werden we royaal onthaald met shepherd’s pie door onze gastheren, gaf hoofdtrainer Floris nog een schitterende performance weg als voorzanger van rugbyliedjes en keken we een wedstrijdje van de eerste teams van Dollar en SteW Mel.
Daarna terug naar base camp, veel pasta eten en even chillen en op naar Murrayfield!!
Onze buschauffeurs, Eugene (Eus) en Tom, brachten ons gezwind en met wat hulp van navigators JJ en hoofdtrainer W tot vlakbij Murrayfield, waar we in een vloeiende beweging naar binnen konden om de sfeer te proeven. De tripcie had naast kaartjes ook skisjaaltjes geregeld, zodat niemand er koud bij hoefde te zitten, en binnen no time zaten er dan ook 80 HRC ninjas op de tribune.
De wedstrijd dan. Schotland was veel beter! Fiji was niet op haar best! Maar het was een attractieve wedstrijd, waarin de Schotten bij tijd en wijle mooi rugby lieten zien. Maar het hoogtepunt moest nog komen. Op een gegeven moment werd er door een paar Schotten aan hoofdtrainer W. gevraagd of wij een wave mee wilden helpen opzetten. Dat was natuurlijk koren op de molen van onze rossige Viking en Jan-Jaap en nadat we na vijf keer aftellen in het Nederlands switchten naar het Engels, kregen we langzaam de Schotten mee in onze wave.
Met een aan manie grenzend fanatisme bleef HRC aftellen en waven, tot wij vonden dat het genoeg was geweest. Eindresultaat: de langste wave ooit op Murrayfield ( 3,5 rondje) en heel veel blije Schotten die die maffe Hollanders maar wat mooi vonden. De complimenten van de voorzitter van Schotse rugbybond, die ons geholpen had kaartjes te bemachtigen voor deze wedstrijd.
Op zondag nog een hoogtepunt van de de trip middels kangaroo court voor de kids, maar hier kunnen wij helaas niet verder over uitweiden i.v.m. met privacy van de minderjarige delinquenten. Leuk was het wel en de theezakjes waren daarna op!
Toen snel de bus in, boot op- alwaar we wederom de Octopussies uit Uden tegenkwamen- dineren en veelvuldig en langdurig klieren door de kinderen. Het was duidelijk de laatste avond…
Na kort nachtje voor sommigen en een wederom heerlijk ontbijt op de boot het laatste stuk van de odyssee per bus over de Nederlandse wegen naar moeder HRC. Daar aangekomen nog een afrondend woord en na de verdeling van de laatste bananen, chips en drankjes, ging iedereen lekker naar huis om ff te chillen en na te genieten.
Volgend jaar weer??
Uw Trip Cie.
