Na de massaal bezochte trainingen van de afgelopen periode werd het seizoen voor onze Colts traditioneel “afgekickt” tijdens de Haagsche Rugby Dagen. Al jarenlang een rugby feest van formaat. Hulde aan de organisatie. Want een feest is het. Gezien de hoeveelheid toeschouwers ook een geduchte concurrent van de Wereldhaven dagen, een stad verderop.
Het gebruik van het woord afkicken kent naast het trappen tegen de ovale bal nog twee redenen:
1) na de vakantie periode is het toch weer eventjes wennen met en onder elkaar op het veld en;
2) het uitslapen tijdens de zaterdagen met koffie en croissants om 10.00u is er de komende maanden helaas ook niet meer bij.
Deze zaterdag werd door de in grote getale opgekomen supportersschare man en vrouw moedig door deze nieuwe realiteit heen geslagen.
Zelfs de drukkende benauwdheid kon de pret niet drukken. Wel moest er op de tribune af en toe als een goudvis naar zuurstof worden gehapt. Maar onze fitte Colts hadden daar gelukkig minder last van.
Het Colts team van de Haagsche Rugby Zaterdag was samengesteld uit alleen tweede jaars. En deze groep was samengesteld over de drie Colts teams heen. Dus het automatisme in de lijn was niet altijd makkelijk te vinden. Maar iedere speler vocht voor wat hij waard was. Bij vlagen best een leuk schouwspel. Ook mooie uitgespeelde tries gezien.
Wat ook belangrijk was, is het gegeven dat er door iedereen uitermate sportief werd gespeeld. Dank ook aan de studenten. Want voor sportief en leuk spel heb je altijd twee teams nodig. De refs van vandaag hielden het verder goed onder controle. Ik weet niet of ik zo langs het lijntje wat heb gemist, maar geen wanklank gehoord.
Had iemand scores bijgehouden was het voor de Colts twee overwinningen en een nipte verlies partij geweest. Maar niemand maalde daar om. Daarvoor was de sfeer veel te goed.
Komend weekend gaat het voor onze Colts 1 gelijk om het eggie, de nieuwe “internationale” competitie start dan in Franfurt. Team 2 en 3 reizen respectievelijk naar Leiden en Utrecht.
Met de huidige benzine prijzen is het tripje naar Frankfurt wel bijna even duur als een weekendje Ibiza. Maar als een pleister op een houten been is de beloning na de grens wel “the pedal to the metal”. Ook weer een keertje lekker. Teminste, zonder de beruchte wegwerkzaamheden snelheidslimieten.
Uw scribent gaat deze week wel alvast worst met zuurkool eten. Want je kan nooit voldoende voorbereid zijn om aan het lokale eten te wennen.
Uw van vakantie teruggekeerde Rugby ouder(e)
