Om het strijdtoneel nog maar even goed te schetsen beginnen we bij het begin van het Espoirs-avontuur. Het is mei 2023 als we besluiten te starten met een HRC Espoirs team. Het doel; zoveel mogelijk Colts de overstap naar de Senioren laten zetten in een team met (voornamelijk) leeftijdgenoten. Op de twee kennismakingstrainingen vóór de zomervakantie was er een klein groepje enthousiaste spelers, maar nog geen volledig team. Zou het dan wel gaan lukken? Op de HRD werd een eerste oefenpotje gespeeld en als snel kwamen er meer spelers op de trainingen. Spelers die vroeger in de jeugd bij HRC speelden kwamen terug en spelers die seizoen hiervoor bij het derde speelden werden Espoir. Spelers uit de Colts en ook een flink aantal nieuwe rugbyers. De groep werd nog groter en er kon bij de eerste competitiewedstrijd in de vierde klasse een team opgesteld worden. Prachtig dat de aanwas zo snel ging en de Espoirs zelf bewezen dat deze ‘missing link’ binnen het scala van Senioren teams op HRC, makkelijk kon worden (op)gevuld. De toekomst ziet er rooskleurig uit voor Colts die de overstap gaan maken naar de Senioren.
Conform de regels van de bond moet een nieuw team starten in de 4e klasse en met dit gemengde gezelschap is dat, achteraf gezien, helemaal niet zo slecht geweest. Een half seizoen verder bleek echter dat we meespeelden voor de winst in de poule, met als grootste concurrent RRC-3. Grappig hoe het kan lopen in een competitie. Want de duivelse Espoirs verliezen 1 keer nipt van RRC-3 en winnen daarna overtuigd van RRC-3 bij de return. Omdat RRC-3 net een bonuspunt méér binnen wist te slepen dan de Espoirs, waren zij het die direct naar de derde klasse promoveerden. For the record en voor zij die statistieken leuk vinden: de HRC Espoirs wonnen meer wedstrijden dan RRC-3, maar dat hielp niets want ze eindigden mooi als tweede in de poule en zagen de droom om te promoveren in het eerste jaar van het bestaan van dit team nog even uitgesteld worden.
Om volgend seizoen een uitdaging te kunnen bieden aan de nieuwe doorstromende Colts, was het nu dus wel noodzakelijk dat de promotie/degradatie wedstrijd zou worden gewonnen. We moesten aan de bak in de voorbereiding, terwijl het team juist nu wel wat mankementen kende. Onze vast nr. 10 was naast licht geblesseerd en ook niet aanwezig in verband met een al geplande vakantie, net als drie andere helden die Azië onveilig aan het maken zijn en ook ons vaste 15 moest verstek laten gaan. Deze afwezigen hebben er wel aan bijgedragen dat we zo ver zijn gekomen met het team. Het tekort aan spelers hebben we moeten oplossen met het nodige geregel. De redding komt dan vanuit een groot HRC hart. Dat is mooi om in de praktijk mee te maken. Wie kon was er om ons te helpen. Samen vormden ze de broodnodige aanvulling en uiteindelijk stonden we met 22 man klaar voor de wedstrijd op zondag 12 mei bij DIOK.
Over die wedstrijd kunnen we lang en breed napraten. Het beste is dat maar eens met een biertje doen, zodat wij als trotse coaches kunnen uitweiden over het prachtige spel en hoe alles bij elkaar is gekomen op die ene dag. Het ging in ieder geval in de onvervalste Espoirs stijl: snel rugby, slimme kicks, mooie off loads en – ondanks het warme weer – 80 minuten keihard werken.
Feit is dat de HRC Espoirs een heel seizoen hard hebben gewerkt en dat op deze zondag wisten te bekronen met een klinkende overwinning en een verdiende promotie naar de derde klasse! “De jeugd heeft de toekomst en de jeugd verdiende om te winnen” vertelde de Coach van DIOK-3. Dat vat in één zin alles samen.
Het was een gaaf seizoen dat smaakt naar meer!
John en Michel
De prachtige foto’s zijn overigens van Han Jongens en zijn hele rapportage vind je HIER.