Dank je Julius voor de pass, hela hola een kleine fumble, nee toch gevangen!
Hallo, ik ben Mark, trainer bij de Mini’s en doe ook nog wat andere dingen voor de club. Een paar weken geleden mocht ik mij al voorstellen via de Trainer CV rubriek, dus nu mag ik een ander verhaal gaan verzinnen. Zoals u daar al waarschijnlijk heeft kunnen vernemen, is rugby toch wel een belangrijk deel van mijn leven, iets met een Gevoeltje of iets dergelijks. Maar daar is geen woord van gelogen en het voelde als een voorrecht om afgelopen jaar toch nog te kunnen coachen en dat je van een stel varkens rugby’ers probeert te maken, of is het andersom? Soms, af en toe, vaak ben je meer bezig met het in gareel brengen van als die schoffies, en schoffinnen. Maar soms lukt het en dan is het wel heel leuk om te zien hoe de dromers opeens rugbyhelden worden, of wanneer er welhaast met Franse flair wordt gespeeld, af en toe zie je zoveel off loads dat je haast denkt dat je Fiji aan het kijken bent. Misschien overdrijf ik, maar de progressie die je sommige spelers ziet maken doet je soms denken, wow dit is gewoon gaaf. Als die kleintjes met plezier en zelfvertrouwen naar de training gaan en met een glimlach van het veld komen, dan hebben wij als trainers ons belangrijkste werk gedaan.
Dat gezegd hebbende, coach zijn tijdens een pandemie, is toch best raar. Het liefst ga je elke zaterdag op pad om tegen de lokale concurrenten te spelen. Nu ben je al bijna een jaar bezig met onderlinge wedstrijden, wel met veel tegenstand, dus dat is wel weer leuk en goed voor de ontwikkeling. Aan de andere kant, HRC is een van de weinige clubs die in een dergelijke luxe positie zit. Dus ik tel mijn zegeningen. Wat dan ook een geluk bij een ongeluk is, je wordt als coachkader ook heerlijk creatief. Dit jaar zijn er al meerdere wedstrijden gespeeld tussen benjamins en mini’s, mini’s en cubs en ga zo maar door. Dat is best wel uniek en ik denk dat menig rugbyclub in binnen en buitenland daar jaloers op zou zijn. Maar waar het voor de meeste senioren om draait, wedstrijden met een (klein) biertje na afloop dat begin je wel te missen. Het is momenteel even niet anders, hopelijk laat iedereen zich vaccineren, want dan kunnen wij weer op de club een biertje met elkaar drinken.
Dan ga je toch even in het archief kijken, want er zijn wel foto’s en welke zijn nog soort van toonbaar, gelukkig nog best wat zo blijkt.
Misschien kan het aan het weer van deze week liggen en hoewel de situatie precair is, heb ik er wel goede hoop in dat wij volgend seizoen als club op alle niveaus kunnen gaan knallen. Ik heb er zin in en hou je taai. Wat bij mij altijd helpt is om op de melodie van Auld Lang Syne de tekst “We’re here because, we’re here because, we’re here because, we’re because we’re” te zingen. Het werd door Britse soldaten in de Eerste Wereldoorlog gezongen tijdens het marcheren om de moed er in te houden en onbewust denk dan toch aan mijn overgrootvader en zijn broers die dat liedje wellicht ook zongen. Het klinkt wellicht wat suf, maar mij helpt het.
Ik pass de bal door naar Mattes de Bosch Kemper! Mattes, jouw pass graag uiterlijk donderdag 29 april voor 17.00 uur gooien via redactie@haagscherugbyclub.nl
