‘Hebbes! Ook mij lukte het de bal te vangen…. en dat terwijl mijn rugby ervaring zich beperkt tot kijken naar anderen 🙂.
Ik ben Boukje, Teammanager van de Junioren (1 van de 3), moeder van een speelster (Senne, Junioren), vrouw van de voorzitter (Pieter) en moeder van een speler (Taeke, Mini’s): bij ons thuis lijkt HRC alom vertegenwoordigd. Voor diegenen die zich dat nu afvragen: ja hoor, we hebben het thuis ook wel eens niet over HRC.
Ik kwam enkele decennia geleden voor ’t eerst met rugby in aanraking, uw huidige voorzitter speelde toen nog heel fanatiek in het 3e en later het tweede. Vaak stond ik bij thuiswedstrijden langs de lijn en ondanks dat ik van het spel niets snapte, genoot ik wel van de sfeer op de club en langs de lijn. Ik probeerde mijn kennis van het spel wat bij te spijkeren door het lezen van boekjes. Het meest heb ik denk ik gehad aan ‘Bluff Your Way in Rugby‘, een boekje vol gemakkelijk aan te leren hints en technieken over hoe de lezer grote rugbyexpertise kan tonen zonder echt iets van het spel te weten. Ondanks de beloften op de cover: ‘Verwerf onmiddellijk alle kennis die u nodig heeft om als expert in de rugbywereld te slagen. Weet wat je moet zeggen, wat je niet moet zeggen, wat je moet doen in het gezelschap van rugbyfans en welke excuses je moet maken als de drinkspellen beginnen.‘ ben ik nooit echt die expert geworden. Regelmatig wordt me dat aan de keukentafel ingewreven, maar dat doet me niks. Want ook zonder diepgaande kennis van het spel vermaak ik me nog steeds prima langs de lijn en op de club.
Toen Taeke 4 was, begon hij bij de Guppen. Brent schreef vorige keer al hoe dat was en volgens mij nog steeds is, dat zal ik hier niet herhalen. Senne, 4 jaar ouder dan haar broertje, ging vaak mee om te kijken. Het rugby virus sloeg op haar over en het eerstvolgende seizoen ging ze ook op rugby. En vanaf dat moment raakten mijn zaterdagen gevuld met rugby. Rugby speel je door heel het land – ik was er altijd bij – en zo gebeurde het dat ik langzaam in mijn huidige rol groeide. Eerst teammoeder, nu dus teammanager, maar ook als vrijwilliger in een paar commissies. En al speel(de) ik dan niet zelf, ik draag wel een klein steentje bij!
Helaas is er nu geen competitie, maar gelukkig kunnen de GTBM en CJC wel trainen en onderling wedstrijdjes spelen – omdat dat allemaal zonder publiek is krijg ik er nu weinig van mee – behalve het niet aflatende enthousiasme van mijn gezin over deze mooie sport.
Graag speel ik de bal door naar Frederik Heijman, trainer bij de Mini’s!’
