Gebroken sleutelbenen, gebroken neuzen en natuurlijk bloemkooloren; alledrie typische rugbyblessures. Ze lijken soms bijna heroïsch; een beetje speler moet tenminste één van de drie kunnen afvinken.
Over die oren heb ik langgeleden al mijn veto uitgesproken. Dat gaat hem niet worden: spelen mét scrumcap! De reden voor deze keiharde eis is overigens vooral het verminderen van de kans op hoofdletsel, maar dat die flappies hierdoor ook veilig opgeborgen zitten, is een mooie bijkomstigheid.
Wat betreft dat sleutelbeen heb ik goede hoop dat positie en fysiek de kans dat dat ons te wachten staat wellicht iets verkleinen, al is dat misschien de goden verzoeken….. Maar die neus bleef dus over als grootste kanshebber.
Mijn ervaring? Het klinkt héél naar (krakend bot….kippenvel), ziet er dramatisch uit (dik, scheef én paars-blauw), maar het eerste bezoek aan de spoedeisende hulp valt (verrassend genoeg) mee. Ze constateren dat hij inderdaad gebroken is en vragen nog even terug te komen als de zwelling iets is gezakt. Het is de tweede afspraak waarmee de punten gescoord worden; het rechtzetten….Neem maar van mij aan dat je ze daar even op moet voorbereiden.
De 2e keer stond er een tengere, vriendelijk uitziende KNO arts klaar die meteen zeer behendig metalen staven in beide neusgaten duwde (“what the….”). Vervolgens meldde ze dat het nu écht even wat minder prettig zou gaan voelen en zetten ze de boel met een ferme handbeweging (of 2) best netjes recht ….
Die kraak op het veld was er niets bij en van enkel het kijken op afstand komt je ontbijt al boven. Kan je nagaan hoe het is als je zélf in die stoel ligt. Scheefstand en heldendom zijn in dit geval omgekeerd evenredig; zij met weer rechte neuzen zijn nóg stoerder.
Wees voorzichtig en tackle (niet al te) hard!
Liefs,
Mum
