Al drie jaar ongeslagen, al twee jaar officieus kampioen, een geweldig seizoen gedraaid en dan eindelijk om het landskampioenschap mogen spelen. Het is een understatement om te zeggen dat er voor mijn spruitje wel wat druk op die pot stond. En het is een nog groter understatement om te zeggen dat dat bij ons, als zijn ouders, net zo was. Niet zozeer vanwege die wedstrijd zelf, maar omdat er bij de seizoensplanning een – wat mij betreft – KAPITALE fout werd gemaakt. Het feit dat de jeugdfinales uitgerekend in het weekend tussen de twee centraal schriftelijk eindexamenweken gespeeld moesten worden, laat zich niet anders verklaren. Bij mijn lief en mij zat de maagknoop dus vooral op “stel je voor dat ze deze pot….hoe krijgen we hem dan in vredesnaam al maandag weer, vol goede moed, aan dat tafeltje in die gymzaal….”
En fin, eind goed al goed: finale gewonnen, laatste pennenstreek gezet en meteen zijn koffer gepakt. Meer dan verdiend, op naar Chersonissos! Maar net toen hij appte of ik ook nog even een doosje Paracetamol kon mee pakken uit de Appie, kwam er ook een lollig bedoeld appje van mijn vriendinnetje over Cherso binnen en toen was daar opeens toch weer even een knoopje….
Ze stuurde mij een linkje naar een post die viraal ging. Een moeder die zich wat zorgen maakte over kind + vrienden + uitgelaten stemming + drank + Cherso, had bedacht dat ze “toevallig” ook wel een weekje Griekse zon kon gebruiken en laat ze daarvoor nou precies – “hihi, jij ook hier, nou zeg dat is apart” – dat leuke hotelletje pal naast het budget (sodom en gomorra) hok van haar kind op het oog hebben….
De reacties op haar post waren niet mals. Zeker 90% stak – meer dan terecht en op hilarische wijze – de draak met het onzalige idee van deze curling mum. Maar die resterende 10% plaatste horrorverhalen over hetgeen hun kind in Cherso was overkomen.
Nu heb ik – zijn tijd als jeugdspeler zit er bijna op – als mum alle stadia van kleedkamer kattenkwaad tot-en-met inmiddels een fair share aan serieus heftige derde helften doorlopen, en dus was daar even dat knagende stemmetje. “O boy, na deze stress-weken los in Cherso; is dat nu wel zo’n goed idee….”. Gelukkig werd dat zelfde stemmetje meteen snoeihard getackeld. Het was namelijk niet het schrikbeeld van een wat (te) heftig rugbyfeestje dat op mijn netvlies bleef plakken, maar juist de wetenschap dat zijn teammaatjes er ook zijn, dat ze elkaar altijd zullen helpen en voor elkaar door het vuur gaan. “We have your back mate!” Hoe mooi is dat?!
Wees voorzichtig en tackle hard!
Liefs,
Mum
