Het was een mooie, zonnige, winterse zaterdagmiddag toen ik mijn stuur richting de lokale Hilversumse Rugby Club zette. Hilversum veelvoudig landskampioen in voorgaande seizoenen en het afgelopen seizoen, ’17 – ’18 runner up. Maar: dass war mal. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, en dat kregen onze jongens.
Helaas stonden 3 kernspelers van ons langs de kant. Floris Kieft met een pijnlijke knie blessure ( dat was wel een dompertje), Hugo Huurman met een pittige arm blessure, (elleboog uit de kom vs. Dukes, hoe krijgt-ie ut voor elkaar en nog enkele weken uitgeschakeld) en Luuk Mogston, ( 2 wedstrijden schorsing wegens 2 gele kaarten vs. Ascrum). Desalniettemin hebben de trainers een heel sterk en bovenal zeer gemotiveerd 1ste team kunnen opstellen. Een mooie mix van (zeer) jong en ervaren ( niet oud) spelers.
De wedstrijd!
Jezus, Maria en Jozef; binnen 16 minuten keken we tegen een 21 – 0 achterstand aan. We kregen geen balbezit. Allle credits aan H’sum. Zullie waren zeer efficiënt in het afronden van kansen, goede opvolging, balvast en super snel met hun 3kwart lijn. Een mis tackle, een hand off en een cross kick waren de inleidingen tot de desastreuze 3 tries: 21 – 0. Als fanatiek supporter zakte je door de grond. Echter!
Uit goed balbezit scoorden “wij” een flitsende try waarbij de bal super snel van hand tot hand ging. De Here zij geloofd: we kennûh ‘t nog. 21- 7
Een falende kick, volkomen overbodig want we werden steeds sterker met de bal in de hand, welke opgevangen werd door onze tegenstander was de aanleiding tot hullie 4de try en tevens bonuspunt, 26 – 7. Maar “onze” jongens lieten het er niet bijzitten en beten fel van zich af met als beloning 1 try, mis kick; ruststand 26- 12.
De 1ste helft een dominerend, balvast H’sum en een achter de feiten aan hollend H.R.C.. Hoe anders zou de 2de helft worden, hoewel het er in het begin niet zo naar uitzag.
H’sum ging net als in de 1ste helft zeer voortvarend van start en binnen een mum van tijd stond er 31 – 12 op het scorebord. Ik dacht bij me zelf: oh jée dat wordt minimaal een 1/2/century tegen aan punten. Maar nu had ik buiten de waard om gerekend want H.R.C. ging doen wat ze de 1ste helft een paar maal hadden laten zien: ballen.
Een prachtig uitgespeelde aanval werd bekroond met een geconverteerde try, 31 – 19. Helaas scoorde H’sum ondanks het vele balbezit van H.R.C. wederom een try en liep de score weer op tot 38 – 19. Hier was niet tegen op te spelen dachten wij aan de kant maar de jongens te velde dachten daar anders over.
De ruggen werden gerecht en het vuur kwam naar boven: áánvallûh.
Én dat deden de boys. Hilversum werd volkomen in de verdediging gedrukt de laatste 30 minuten en de jongens speelden de sterren uit het hemellichaam. Voor elke meter werd geknokt door het hele team. Dat resulteerde in 2 prachtige geconverteerde tries en met nog een minuut of 5 te gaan stond het 38 – 33.en H.R.C. was op dat moment by far de bovenliggende partij. Go boys, go; bloed aan de paal; speel ze zoek. Het zat er allemaal in. Maar helaas mocht het niet lukken. Ondanks ons fanatieke aanvallen kon H’sum met het nodige kunst en vliegwerk de verdediging gesloten houden en moesten we met 38 – 31 het onderspit delven. Jammer jongens.
Alle complimenten voor de jongens en de technische staf; ondanks het verlies waren we bloody trotse supporters van ons H.R.C.1
Go H.R.C. go!
Volgende week de landskampioen ‘t Gooi; THUIS. En na afloop de nieuwjaarsreceptie!
Met ovale groet,
Ton
