Het volgende internationale toernooi diende zich weer aan in het pinksterweekend op de prachtig gelegen Rugby Club Boitsfort: het Tournoi International Jean Heirwegh De Mini’s op zondag, de Benjis op zaterdag.
Net zoals in Luxemburg het geval was, speelden we met een samengesteld team uit diverse clusters. De spanning van onze jonge helden was goed te merken op de training en tijdens de vroege de rit naar het toernooi: “Hoeveel Franse teams zijn er?”, “Mag je kicken?”, “Mogen we de maul oefenen?”, en “Mag ik de yell verzinnen?”. De regels waren dit toernooi hetzelfde als we gewend zijn in Nederland. Tenminste, in theorie… Gedurende het toernooi leek het alsof de arbitrage op ieder van de 4 velden (ieder veld had een “eigen” arbiter) een andere briefing had gehad. We begonnen met geen rip allowed, we eindigden met de mogelijkheid tot handoff. Het zorgde voor hoog opgelopen emoties hier en daar, maar onze kleine helden baanden zich een weg door deze “arbitraire inconsistenties”: ze bleven hun eigen spel spelen en toonden respect en discipline.
De coaches van alle teams werden na de poule fase uitgenodigd in de trainings lounge alwaar, op geheel Belgische wijze, het toernooi werd geopend met wat champagne en soortgelijke Belgische traktaties. Het verminderde ook bij ons de spanning enigszins en zorgde dat de herinnering aan het vroege opstaan weer in een kleine mist kon worden verhuld.
Nu het toernooi, veel korte wedstrijden (8 min.) waarin ze vanaf moment 1 aan moesten staan. De HRC yell en de motiverende woorden van de coaching staff, zorgden voor de benodigde felheid. In de poolfase, geen enkele verliespartij (zelfs niet tegen de vooraf gevreesde Fransen) zorgden ervoor dat we in de winnerspool terechtkwamen (met 1 ander Nederlands team). Tegenstanders: het eerste team van de gastclub en 2 teams uit Frankfurt. Mon dieu, wat hebben onze jongens moeten strijden. De Haagsche leeuw kwam in ze naar boven en voor elke meter werd gestreden (met af en toe 5 Duitsers om hun nek). Hierna kwamen we het andere Nederlandse team tegen (waarbij afstand tot toernooi geen uitsluiting kon bieden in de 2-2 gelijke stand) en speelden uiteindelijk weer tegen Frankfurt om de 5e/6e plek. Na eerder 1-0 gewonnen te hebben tegen dit team, werd deze wedstrijd een slijtageslag en werd er ternauwernood verloren: een 6e plek. Wat waren de “9e mannen (en vrouwen)” trots op onze jongens. De veerkracht, de lol, het heerlijke spel en het prachtige toernooi…
Volgend jaar weer, volgend jaar nog beter? Het was 4 uur, tijd om huiswaarts te keren, IPad aan en met hotspot op de livestream en genieten van (en dromen over) het grote HRC 1. Dank alle meegereisde support en natuurlijk: Gefeliciteerd heren!!
