De eerste doelstelling is gehaald, de volgende is alweer uitgesproken. HRC ligt goed op schema nu het zaterdag uit bij Hilversum aan de kampioenspoule begint. De Haagse rugbyers mikken nu op een top 4-positie. En dat is volgens Duncan MacDonald zeker haalbaar.
,,Hier terugkeren voelt als nostalgie. De jongens met wie ik in de jeugd voor mijn vertrek heb gespeeld, zijn er nog.”
Nagenoeg op volle oorlogssterkte begint HRC aan de tweede seizoenshelft. Fullback Siem Noorman is gebleven, prop Floris Kieft is zo goed als fit. Alleen aanvoerder Victor Huurman, van wie in een wedstrijd zijn elleboog uit de kom schoot, moet toekijken. ,,Dat we de eerste seizoenshelft bij de top 6 hebben afgesloten, was voor velen een verrassing”, zegt Duncan MacDonald. ,,Ik had het wel verwacht, al was het afwachten hoe de puzzelstukjes in elkaar zouden vallen. Maar we hebben een goede mix van jong en oud en een goede coach en dat blijkt heel succesvol te zijn.”
HRC wil binnen drie jaar om de landstitel spelen. Dat betekent dat het een van de twee finalisten in de ereklasse moet worden. Om dat te bereiken, kwamen enkele oudere spelers terug van hun beslissing om te stoppen. ,,Dit seizoen wilden we top 6 spelen en volgend jaar top 4. Maar nu al hebben we dat laatste als doelstelling uitgesproken. Ik denk ook dat het kan. The Dukes moeten we weer onder ons houden en ook DIOK is te pakken.”
Volgens de nummer 8-speler is het verschil met de topploegen niet zo groot. ,,In de duels met landskampioen ‘t Gooi en DIOK waren we dichtbij. Tegen die laatste ploeg speelden we in de eerste helft dertig van de veertig minuten dicht bij hun trylijn. Alleen maken we de punten niet. In plaats van 20-18 staat het 20-0 bij rust. Dan vloeit het geloof in een goed resultaat weg. Wij moeten niet te snel en te graag willen scoren, maar de rust bewaren en zorgen dat we qua puntenaantal in de wedstrijd blijven. Dan maken we een goede kans.”
Hoogtepunt
Een landstitel, de eerste sinds 2014, wordt voor MacDonald, die Schotse voorouders heeft, een hoogtepunt in zijn carrière. Opvallend, want de nu 22-jarige Hagenaar was voorbestemd voor een langdurige loopbaan in het buitenland. MacDonald was samen met international David Weersma (nu speler van het Franse Bourges) de eerste die door de Rugby Academy ZuidWest naar Zuid-Afrika werd uitgezonden. Met Northwood College in Durban speelde hij in de beste scholencompetitie ter wereld. Anders dan veel andere academiespelers, keerde de Hagenaar na zijn diploma niet terug. Hij werd toegevoegd aan de Sharks Academy, onderdeel van de profclub The Sharks. Zijn toekomst leek verzekerd, maar hersenschuddingen en een schouderblessure zorgden voor een terugslag. Bovendien verloor hij bijna zijn been na een verwaarloosde spinnenbeet. ,,Als het gif iets dieper had gezeten, was mijn been geamputeerd.”
“Rugby in Zuid-Afrika is heel fysiek en je moet veel klappen opvangen. Soms had ik meer rust moeten nemen.”
Maar daarvoor was geen tijd, in een systeem waar een concurrent moeiteloos je positie overneemt. Uiteindelijk vertrok MacDonald naar Newport in Wales maar na een nieuwe blessure, adviseerden de coaches hem om rust te nemen.
Wond
Vijf jaar na zijn vertrek naar Zuid-Afrika is MacDonald dit seizoen terug in Den Haag. De blessures zijn geheeld, al speelt de wond van het vertrek uit Durban nog weleens op. ,,Dat ik niet meer in Zuid-Afrika speel, voelt soms als falen. Maar ik ben er ook supertrots op dat ik drie jaar prof ben geweest.”
Zijn toekomst ligt, mede door zijn blessuregevoeligheid, bij HRC. ,,Hier terugkeren voelt als nostalgie. De jongens met wie ik in de jeugd voor mijn vertrek heb gespeeld, zijn er nog. Dat geeft een goed gevoel. Het zou fantastisch zijn als we dat over een aantal jaar met een kampioenschap kunnen bekronen.”
