Behoeft onze volgende coach nog een introductie?
Naam: Mijn naam is Floris Kieft en ik ben 31 jaar.
Toen ik 5 jaar was ben ik op voetbal gegaan, HBS, samen met mijn andere vriendjes van de basisschool. Ik was geen groot talent en speelde vaak net buiten de E en D selectie teams. Toen ik naar de middelbare school ging was daar in mijn eerste jaar het scholen rugby toernooi. Dit toernooi bestond uit 2 delen, een onderbouw en een bovenbouw toernooi. Ik zat momenteel in de brugklas op het Maerlant Lyceum en dat toernooi leek mij wel wat. Via vrienden van mijn ouders kenden wij Tristan Schenk die toen ook bij HRC in de jeugd speelde en die tevens op het Maerlant zat. Hij maakte mij dan ook enthousiast om mee te doen aan dit toernooi. Het onderbouw toernooi was voor de klassen 1 t/m 3 en bovenbouw voor 4 t/m 6. Als brugklasser waren die 3de klassers toch best groot en bij elke school deden ook zowel rugbyers als niet-rugbyers mee. Al gelijk bij de 1ste wedstrijd die wij speelden merkte ik dat ik het helemaal niet eng vond om grotere en oudere jongens te tackelen, ik bleek dit zelfs erg leuk te vinden. Na afloop van het toernooi kwam Thomas Voorthuis naar mij toe, die zat toen ook nog op het Maerlant in het onderbouw team, en hij zei tegen mij: “Jij moet op rugby gaan!”
Afkomstig: Ik ben geboren in Voorburg in het Diaconessenhuis ziekenhuis in Voorburg. Een smet op mijn paspoort, want ik woon (buiten de eerste paar dagen van mijn leven om) al mijn hele leven in die mooie stad achter de duinen.
Huwelijkse staat: Ik ben ruim 7 jaar samen met mijn vriendin Joëlle. Ik heb een dochter genaamd Isa van 7 jaar die bij de Turven van HRC speelt.
Positie als speler: In de jeugd speelde ik altijd 3de rij, flanker of NR 8. Ook toen ik bij de senioren ging spelen heb ik in het begin nog flanker en NR 8 gespeeld. Op een gegeven moment werd mij de keuze gegeven of je wordt heel erg fit en blijft flanker spelen in het 1ste, of we gaan je opleiden tot prop. Nu bleek ik toch een prop in hart en nieren, want die keuze was snel gemaakt. Sindsdien heb ik op de prop gespeeld voor zowel het 1ste van HRC als het Nederlands team. Op zowel de loosehead als de tighthead.
Rugby carrière: En zo geschiede het toen ik 12 was en over ging van de brugklas naar de 2de klas maakte ik ook de overstap van voetbal naar rugby, samen met mijn broertje Zeno Kieft. Hij begon bij de Mini’s en ik bij de Cubs. We werden gelijk in het diepe gegooid, na 1 of 2 weken getraind te hebben was er al een trainingsweekend op HRC. Dit was elk jaar voor alle jeugd, tegenwoordig wordt dit meer verdeeld over verschillende leeftijdsgroepen maar toen kwam alle jeugd een weekend in tenten op HRC slapen. In de avonden met iedereen vuur maken en spelletjes spelen. In de nacht kwamen dan de Colts je uit je bed halen om over het veld te tijgeren en rondjes te rennen. En dan de volgende dag weer met je team trainen en spelletjes doen. Het was voor Zeno en mij een hele nieuwe wereld, maar we genoten ervan en voelden ons thuis. Toen kwam al snel de eerste busreis met de jeugd. We hadden een rugby toernooi in Amsterdam op een zaterdag. Maar wat ik niet wist was dat een busreis gelijk stond aan ontgroeningen. Ik was inderdaad nog groen en alles aan de rugby wereld was nog nieuw voor mij. We reisden met de Colts, Junioren en Cubs samen in 1 bus. En op de heenreis zaten een aantal jongens al een beetje nerveus voor de terugreis op hun banken. Ik had hier niets van door. En op de terugreis wist ik niet wat er gebeurde. Het begon allemaal gezellig met liedjes zingen enz. in de bus, maar naarmate we Den Haag naderde moesten we een voor een naar achter in de bus. Na een rondje rennen door de Albert Heijn en over HDM, kwamen we terug op HRC. Iedereen ontving ons met gejuich en je voelde je gelijk onderdeel van de familie die HRC heet. Tijden zijn veranderd sinds toen, of het goed of slecht is mag iedereen zelf invullen. Het enige dat ik weet is dat ik gedurende deze periode toen ik net op rugby zat, vrienden voor het leven heb gemaakt. Al mijn huidige vrienden grotendeels via het rugby en we staan altijd voor elkaar klaar.
Ik ging naar de junioren, waarmee we Nederlands kampioenzijn geworden het eerste jaar. Dat was een mooi jaar, want niet allen de Junioren maart ook de Cubs en Colts werden dat jaar Nederlands kampioen.
Toen ik 16 was kwam ik in aanmerking voor Jong Oranje. Toen was er alleen een U18 team. Samen met vrienden al Jos van den Assem, Ashley Frederiksz, Wouter Bakker en Arthur Absalom mochten wij als afgevaardigden van HRC mee naar Treviso voor het EK. Hier werden wij Europees Kampioen in de toenmalige C-poule, waardoor Nederland promoveerde. Het jaar erna kreeg ik zelfs de eer om captain van U18 te zijn toen wij naar Biarritz gingen voor het EK. Veel van de gasten met wie ik in U18 heb gespeeld heb ik later ook mee in het Nederlands senioren team mogen spelen.
De Junioren speelden hun wedstrijden op zaterdag, de Colts speelden op zondag net als alle senioren teams. Toen ik tweedejaars Junior was speelde ik vaak mee op zondag met de Colts. Samen met Jos van den Assem hebben wij toen als junioren de Colts geholpen kampioen te worden in een spannende finale tegen WRC-H.
Vanaf tweedejaars Colt kreeg ik samen met spelers als Jos en Thomas Mooy dispensatie om af en toe vast met de senioren mee te spelen, om zo vast te wennen aan het niveau en de spelers te leren kennen. Wij speelden vaak op zondag een wedstrijd met de Colts en daarna nog een wedstrijd met HRC 2. HRC 2 speelde destijds 2de Klasse en dat jaar is HRC 2 weer gepromoveerd naar de 1ste Klasse waar het thuis hoort. Spelers als Steph Rommelse en Bob van Raaij die zowel in het 1ste als 2de speelden destijds namen ons onder hun vleugels in de wereld van de senioren. Dit was tevens het jaar dat ik mijn debuut mocht maken voor HRC 1. Toenmalig coach Michiel Snijders belde mij ’s ochtends op, terwijl ik op de WC zat, of ik bij het 1ste op de bank wilde zitten tegen Castricum. Hij zei nog dat ik waarschijnlijk niet hoefde te spelen, maar vast even meelopen met het team enz. Ik weet nog goed dat ik erg nerveus was die dag en de aanloop naar de wedstrijd. Maar de spelers vingen mij goed op en stelden mij op mijn gemak. En toen kwam het moment, Michiel zei tegen mij: “Floris ga warmlopen, je gaat er zo in!”. Het was een erg trots moment en in een van de eerste acties dat ik op het veld stond werd bal over de line out gegooid die ik ving en ik scoorde gelijk mijn 1ste try voor het 1ste! Helaas werd deze ook afgekeurd doordat de line out volgens de scheidsrechter scheef was ingegooid, maar dat geloof ik nog steeds niet.
In mijn tijd in de jeugd was HRC nog een stuk kleiner dan tegenwoordig. Elke leeftijdsgroep had slechts 1 team en veelal kregen tweedejaars spelers dispensatie om al deels mee te spelen met een oudere leeftijdsgroep. Ik denk dat dit de ontwikkeling van veel goede spelers die HRC destijds heeft afgeleverd een goede winst is geweest. Je speelde met en tegen oudere en grotere spelers, waar je veel van leert. Ook kende je iedereen elkaar, de hele jeugd ging samen op trip naar Engeland en de club was één grote familie. Op het rugby waren altijd mijn vrienden, mijn broeders met wie we samen op en naast het veld veel plezier hadden.
Vanaf het moment dat ik naar de senioren ging het jaar erna, was ik vaste kracht van HRC 1. Na een paar jaar kreeg ik ook de eer om captain te worden van het vlaggenschip van onze mooie club. Toen ik 20 was ben ik een zomer naar Zuid Afrika geweest, waar ik samen met Boris Roodenburg en Sander van Eijk. Hier speelden wij voor het U21 team van Villagers RFC. Dit is ook de periode dat ik de switch heb gemaakt van de 3de naar de 1ste rij. Toen ik terugkwam in Nederland was mijn overstap een feit.
In 2010, toen ik 21 was, heb ik mijn debuut mogen maken in het Nederlands team. Jean Bidal was toen de coach. Mijn eerste minuten in het oranje shirt waren er slechts 5 tegen Tsjechië op het toen nog echte grasveld van de NRB in Amsterdam. Ik heb tot 2017 het geluk gehad om uit te mogen komen in het oranje shirt. In Polen heb ik in april 2017 mijn laatste wedstrijd voor Nederland mogen spelen. In 2011 heb ik zelfs het privilege gehad om samen met mijn broertje Zeno Kieft, die toen in al in La Rochelle zat, samen voor het Nederlands team uit te komen. Wij hebben samen 3 keer het oranje shirt mogen dragen, iets waar ik erg trots op ben meegemaakt te hebben.
Met HRC 1 speelden we altijd mee in de top, maar het lukt ons niet om de finale te halen. Tot het moment in het seizoen van 2013/2014. We hadden dit jaar echt een top team. Onze grootste kracht was onze verdediging, de “Blue Wall” zoals wij deze noemden. Niemand kwam hier doorheen en dat was ook de mentaliteit waarmee we speelden. Na een zinderende finale tegen RC Hilversum op 22 maart 2014 was het na 80 minuten spelen nog steeds 0-0. In de extra tijd trokken wij dan toch aan het langste eind na tries van Luco Batenburg en Pieter Mol. Dit was een van de mooiste momenten van mijn rugby carrière!
Ik heb altijd met heel veel plezier gerugbyd en heb het geluk gehad uit te mogen komen voor zowel HRC 1 (ruim 150 wedstrijden) als het Nederlands team (15 wedstrijden). Ik speelde voor HRC 1, 2 en 3, ik heb vrienden voor het leven gemaakt over heel de wereld, spelers van andere clubs en buitenlandse spelers die ons team kwamen versterken over de jaren. Ik heb toernooien in het buitenland mogen spelen met verschillende teams. Zo ben ik met de Angels (vrienden team van verschillende spelers uit Nederland) naar een toernooi in Spanje geweest, Anonymous Gentlemen (team met vrienden van HRC) naar een toernooi in Milaan geweest, met HRC een toernooi in Curaçao geweest en nog vele andere mooie herinneringen mogen maken op en naast het veld.
Helaas heb ik de laatste jaren minder kunnen spelen door verschillende blessures. Sinds de zomer van 2020 heb ik besloten om hierdoor ook niet meer zelf te rugbyen en de focus meer te leggen op coachen en trainen.
Coaching carrière: Als speler was ik al betrokken als coach van de jeugd. Toen ik net bij de senioren zat trainde ik de Benjamins en Mini’s, maar kon helaas nooit mee naar de wedstrijden doordat wij toen met het 1ste zelf ook op zaterdag speelden. Toen heb ik de switch gemaakt om de Colts te coachen, die speelden op zondag en zo kon ik ook het resultaat van de trainingen in de wedstrijden terug zien. In het begin deed ik dit samen met Jonathan Rafael en Zande Gardner (huidige hoofd coach Nederlands team). Later heb ik de Colts samen met Thomas Mooy en Alexander Barendregt gecoacht. Hier hebben wij jongens als Amir Rademaker en Ayrton Pieterse training gegeven tijdens hun laatste jaren in de jeugd met en daarna met hen samen mogen spelen in het HRC 1 en het Nederlands team. Als coach van de Colts zijn we 1 jaar kampioen geworden en 1 jaar op de 2de plaats geëindigd. Toen ik vader werd ben ik gestopt met coachen. Doordat ik toen ook nog speelde voor HRC 1 en het Nederlands team wilde ik ook nog wat tijd overhouden om met mijn dochter door te brengen.
Toen Isa 6 jaar was heb ik haar ingeschreven op de rugby en heb ik het coachen weer opgepakt. Zij speelt nu 2 jaar bij de Turven, team Engeland, en ik coach dit team met veel plezier.
Coaching qualification: IRB level 1, IRB level 2 niet volledig afgerond, 19 jaar rugby ervaring.
Carrière buiten rugby: Service Manager bij ARS T&TT, een verkeerstechnologie bedrijf in Den Haag.
