Totaal verbijsterd en vol ongeloof, maar minstens zo dankbaar en trots dat dit eerbetoon hem te beurt viel, zo laat de reactie van Hans Willink zich het beste omschrijven.
Dat hij zijn Speld van Verdienste persoonlijk uit handen van Marcel Eman mocht ontvangen was daarbij de kers op de taart; “Marcel is één van mijn grote rugbyhelden van weleer en vriend voor het leven.”
In de loop van zijn carrière als sportfotograaf en -journalist heeft Hans heel wat verenigingen bezocht. “Maar nimmer ben ik zoveel van een club gaan houden als van HRC.”
De helaas recent en veel te vroeg overleden Theo Heesen en Hans troffen elkaar bijna wekelijks bij het ijshockey. Het was Theo die Hans zei: “Je zou een keertje bij HRC naar het rugby moeten komen, dat is ook een mooie club“. Hans volgde dat advies op. Hij was meteen verkocht en de liefde voor de club en het spel is nooit meer overgegaan.
Met Theo heeft hij veel mooie rugbymomenten gedeeld. Daar heeft de club de vruchten van mogen plukken. De prachtige foto’s van Hans hangen nog steeds in het clubhuis en mogen tot in lengte van dagen worden gebruikt. Dat de foto’s die Hans maakte van uitzonderlijke kwaliteit zijn, blijkt wel uit het feit dat de Internationale Rugby Bond IRB in 2007 en 2008 een foto van zijn hand koos bij de beste zes van de wereld
Diezelfde bond vroeg hem in 2007 als officiële fotograaf van de Rugby World Cup, die dat jaar in Frankrijk werd gehouden. Hans stemde daarin toe, mits hij Theo mocht meenemen naar elke wedstrijd waar hij naartoe werd gestuurd en dat hij ook diens onkosten mocht declareren.
Hans was overigens meer dan fotograaf. Hij was ook journalist. Zo stond hij, samen met Theo Heesen, Dennis Mollee en Pieter van der Vliet aan de wieg van het (glossy) Nederlands Rugby Magazine waarvoor hij ook artikelen schreef. Hans wist – net als Theo – zijn liefde voor onze mooie sport over te brengen en zorgde ervoor dat rugby ook bij de (andere) media voor het voetlicht werd gebracht.
Het is tekenend voor zijn club- en rugbyliefde dat hij eigenlijk van geen ophouden weet. “Ik zou zo graag nog steeds dingen voor HRC doen, maar steeds ernstiger ziektebeelden verhinderen dat helaas”. Wel hoopt Hans weer van de partij te kunnen zijn bij de aanstaande Haagsche Rugby Dagen; de seizoensopening met zoveel bekenden, mooie wedstrijden en gezelligheid. Die laat hij, als het mogelijk is, niet schieten. “De sport zit nou eenmaal diep in mijn hart en de club zo mogelijk nog meer. Ik noem HRC vaak een oase van fatsoen, maar het is voor mij vooral een verzamelplek van vrienden en prachtige herinneringen.”
Het is meer dan verdiend dat hier een speld en de prachtige herinnering van de overhandiging aan zijn toegevoegd. Want waar Hans zijn berichten regelmatig afsluit met een “#ikhebveelomdankbaarvoortezijn”, geldt dat omgekeerd net zo goed vanuit HRC naar Hans.
