In de afgelopen maanden is er door een groep rugbyers in het geheim een speciale trip voorbereid. Waarom de geheimzinnigheid? De locatie van de trip was een bijzondere, Lviv. We gingen een veteranentoernooi spelen in Oekraïne onder de vlag van Protect Ukraine. Dit is een organisatie die geld inzamelt om non-lethal hulpgoederen te kopen voor het Oekraïense leger. Denk aan terreinauto’s, eerste hulp middelen, scherfwerende vesten, helmen, slaapzakken en andere zaken. De organisatie is opgericht door oud-spelers van verschillende studentenrugbyclubs waarin onze Delftse vrienden van DSR-C en Ascrum het voortouw in nemen. Protect Ukraine heeft de afgelopen jaren al meerdere konvooien naar Oekraïne gereden. Omdat rugby een belangrijke drijfveer is en de eenheden waaraan wij leveren ook een link hebben met rugby, werd besloten om een toernooi te organiseren als een morele opsteker voor de rugbyende Oekraïense soldaten.
De groep was deze keer verdeeld in twee groepen: de “vliegeniers” en de “chauffeurs”, beide groepen zouden vrijdag 11 oktober met elkaar linken in Lviv. Uw trouwe kroniekschrijver zat in de groep vliegeniers en de reis begon op donderdag met een eerste tussenstop in Polen, om de volgende ochtend met een marshrutka (een soort taxibusje) richting Lviv te rijden. De chauffeurs waren al op woensdag gaan rijden om op tijd op de bestemming te geraken. De tocht over de grens was voor beide groepen een redelijke hobbel. Veel wachten, rondhangen voor we eindelijk door de grens konden gaan. Een van de chauffeurs moest ook nog via een andere grensovergang vanwege wat bureaucratische rompslomp. Uiteindelijk was iedereen met vertraging aangekomen in Lviv waar wij een diner hadden met een aantal van onze Oekraïense partners. Het was een avond met veel jolijt, die ook werd afgewisseld met een flink aantal ontnuchterende momenten. Je bent uiteindelijk wel te gast in een land dat vecht voor zijn voortbestaan. Dit werd later op de avond nog eens bevestigd toen het luchtalarm afging, wat uiteindelijk voor de regio Lviv loos alarm bleek. Maar toch.
De volgende dag hadden wij een druk programma. Bij het ontbijt werden wij door een van onze contactpersonen Olesya bijgepraat over de medische hulpmiddelen die wij hadden gebracht en waar ze nodig voor waren. Omringd door een grote groep luidruchtige rugbyers stond deze statige dame met een zachte stem. Je kon een speld horen vallen. De details van het verhaal zal ik jullie besparen, maar laat ik het zo zeggen, het gaat je niet in de koude kleren zitten. Daarna waren ook twee collega’s van haar aan het woord. Een van hun, Oleg, is een medic in het Oekraïense leger die onder andere bij Avdiivka en Pokrovsk heeft gevochten. Weer kon je een speld horen vallen.
Na het ontbijt gingen we naar het Veld van Mars, de militaire begraafplaats van Lviv. Daar word je wel even stil van, een groot blikveld van vlaggen en kruizen. Elke vlag markeert een graf. Normaliter zie je op een militaire begraafplaats in Nederland allemaal militairen die ruim honderd jaar geleden zijn geboren en tachtig jaar geleden zijn gesneuveld, hier zie je opeens allemaal geboortedata van mensen van jouw eigen generatie en ook veel jonger.
Vanaf de begraafplaats ging de reis verder naar het stadion. Je zou het haast vergeten, maar we waren hier ook om een klein toernooitje te spelen. De tegenstanders waren Kyiv Polyteknik, Kyiv Viter (Wind) en Lviv Old Boys. Het is wel opvallend om te zien hoe snel de sfeer dan omslaat naar het rugby gevoeltje. Omkleden, nog snel even een klein snackje voor de wedstrijd, korte warming up en dan is het gaan met de banaan. De gemoedelijke sfeer rond het veld en het mooie weer maakte dat het een leuk middagje rugby werd. Jezelf even wakker schudden, game face op en knallen. Bij ons team was het bulk van de spelers van Ascrum en dan met name de AA oudere jongeren, aangevuld met oud -C, LSRG, RCC, HRC, Dwingeloo, ‘t Gooi en Hilversum. De Hilversumse afvaardiging, Jimmy, was ook gelijk de techneut van ons bonte gezelschap die zijn waarde onderweg voor het konvooi al meerdere malen had bewezen.
Er werden drie mooie potten gespeeld en de uitslag maakte voor de verandering een keer niet zo heel veel uit. Het belangrijkste van deze dag was dat onze Oekraïense rugby vrienden weer een paar wedstrijden konden ballen en hopelijk even de oorlog konden vergeten. Uiteindelijk werd het ook een prachtige dag waarin de spullen en auto’s voor de Oekraïense soldaten een voor een overhandigd werden. Zo werd ook het andere doel van de trip vervuld. Na het toernooi brak het moment aan voor een goede derde helft. Onze Oekraïense gastheren en gastvrouwen hadden groots uitgepakt waarbij ook een klein drankje werd genuttigd. Tijdens het banket waren er meerdere lullepotten van ons en van de Oekraïners. Gelukkig was de vertaalster vrij efficiënt in haar vertaling zowel naar ons als de Oekraïners. Voor, na en tussen de formaliteiten kwamen ook de gesprekken op gang met onze Oekraïense gastheren en zo vrolijk als de avond zeker was, de gesprekken die je voerde werkten ontnuchterend. Het is je haast niet voor te stellen in wat voor een hel deze mensen de afgelopen tweeënhalfjaar al leven. De meeste soldaten die er dit weekend bij waren, waren vaak ook al wat ouder. Vaak vaders die in dienst zijn gegaan in de hoop dat hun kinderen door kunnen gaan met leven en niet in alle gevallen is dat gelukt. Maar tegelijkertijd zie je de mensen in Lviv ook doorgaan met leven, doorgaan met mens zijn. De dualiteit van een oorlog.
Uiteindelijk komt aan alles een einde en de volgende ochtend kwamen we allemaal uit voor de terugreis. Aangezien de bus pas om 14:00 vertrok, hadden we in de middag nog even tijd om door Lviv te lopen. Wat is Lviv een prachtige stad, waar de gebouwen en het straatbeeld verwijzen naar de lange geschiedenis van de stad. Waar in het verleden Polen, Russen, joden, Oostenrijkers, en de Oekraïners zelf hun sporen hebben achtergelaten. Zelf gingen we met een groepje naar de ruïne van de grote synagoge van Lviv die in 1942 door de Duitsers is vernietigd. Ook weer een echo uit het verleden die het pokdalige beeld van geschiedenis versterkt. Als laatste in Lviv brachten we een bezoek aan een straat waar de maand ervoor een Russische raket was ingeslagen. Zeven mensen, waaronder een moeder en haar drie dochters kwamen om. Normaliter zijn schrijfsels voor deze website wat vrolijker van toon, maar met een reis als dit lukt dat iets minder. Maar dit soort initiatieven bieden toch een vorm van hoop dat er nog iets goed is in deze wereld en dat je dat moet verdedigen. Hopelijk is de oorlog ook snel voorbij en heeft Oekraïne deo volente ook gewonnen.
Uiteindelijk zat ons verblijf er toch echt op en werd de reis naar de grens met Polen ingezet. Dan merk je weer dat het een rugby trip is. Achterin werden Hollandse klassiekers gezongen en de nodige gein getrapt. Zelf zat ik iets meer gekluisterd aan een boek. Eenmaal bij de grens aangekomen, was daar weer het grote wachtspel aangebroken waar we denk ik toch wel bijna drie uur hebben gestaan. Maar dan gebeuren ook weer van die absurde dingen. Zoals een drugshond die opeens Tim blijft volgen en je 28 gasten hoort bulderen van het lachen. Uiteindelijk konden we toch de grens over en was het in een rechte lijn naar Krakau waar we zouden overnachten om de volgende dag terug naar Nederland te vliegen. Het diner was eerst ingepland om 19:00, echter door de perikelen bij de grens bleek dit toch net even iets te enthousiast zijn en pas tegen 21:30 waren we op de bestemming, waar we een heerlijk maal konden genieten. Ook nu weer speeches, ditmaal bijna alleen van onze Ascrum vrienden. Één ding, ik dacht altijd dat Leienaeren lang van stof konden zijn, maar die Amsterdammers spannen de kroon. Tevens werd het ook duidelijk dat er volgend jaar op een nog nader te bepalen locatie en tijd weer een veteranen toernooi wordt georganiseerd. Hopelijk wordt onze groep aangevuld door iets meer niet Ascrummers. Het zijn aardige gasten hoor daar niet van, maar het zou ook mooi zijn als meer rugbyers dit project kunnen ondersteunen. Ik kan in ieder geval naar eer en geweten zeggen dat het een indringende ervaring is.
Tot slot, ben je benieuwd naar audiovisuele beelden van deze trip dan heb ik goed nieuws, we hadden in ons gezelschap ook een heuse documentairemaker die de hele trip op camera heeft staan en daar komt hopelijk binnen afzienbare een documentaire over uit. Daarnaast werd een van onze andere gezelschapsgenoten, Tommy Wieringa, u weet wel de schrijver en auteur van het boek Konvooi wat over een van andere konvooien vertelt, door een cameraploeg van EenVandaag gevolgd en deze rapportage zou volgende week woensdag op tv te zien moeten zijn. Mocht u na het lezen van dit artikel willen doneren? Dat kan op de website protectukraine.nl, alle kleine beetjes helpen.
Met Ovale groet,
Україна переможе! (Ukraïna Peremozhe!) (Oekraïne zal overwinnen!)
Mark
