Tja, zelf de mooiste pass valt wel eens ten prooi aan een interceptie. Uit het niets duikt er dan opeens een andere speler op. Nu hebben de dames van Xtreme al een tijd niet mogen trainen, maar ze lijken nog prima in vorm want het is Anne van den Heuvel die het ovaal steelt!
Ja, na al maanden zonder rugby lukte het mij toch nog een interceptie te lopen op de pass van vorige week.
In 2012 ben ik tijdens mijn studentenjaren begonnen met rugby bij de Nijmeegse Studenten Rugby Vereniging Obelix. Zoals velen als nieuweling begonnen op de wing (ja, toen was ik ook nog een stukje lichter en sneller dan nu) en daarna doorgestroomd naar 13. Na een paar seizoenen spelen scheurde ik helaas mijn linker kruisband af. Na mijn revalidatie ben ik vanaf dat moment eigenlijk vast als fly half gaan spelen.
Bij Obelix heb ik de gekste rugby trips meegemaakt, waarbij we met alle senioren naar een of andere uithoek in sub-urb van Londen gingen, of naar een knollenveld in Berlijn. In die jaren heb ik ook veel speelsters van andere, buitenlandse, teams leren kennen en ging ik geregeld met invitatie teams naar buitenlandse toernooien. Zo heb ik het geluk gehad om onder andere in Dubai, Milaan, Boedapest en Kopenhagen te spelen! Dit soort trips en buitenlandse toernooien heb ik in mijn tijd bij HRC helaas nog weinig meegemaakt, maar ik kijk er naar uit om dit in de toekomst (nieuw) leven in te blazen!
Voor mijn werk ben ik in 2017 richting de Randstad vertrokken, en begon ik met meetrainen bij Xtreme. Ik kende ze van Instagram en was er van overtuigd dat het een leuk team moest zijn. Ik maakte de competitie nog af bij Obelix, om vanaf seizoen 2017-2018 definitief bij Xtreme aan te sluiten. Xtreme had toevallig nog een nieuwe flyhalf nodig vanaf dat seizoen, dus ik had mijn plek eigenlijk gelijk gevonden. Nu werden we dat seizoen ook direct kampioen in de tweede klasse, dus het was gelijk een top jaar!
Helaas scheurde ik na een tijdje ook mijn andere kruisband af, en begon het revalidatie traject opnieuw. Ik heb best even moeten nadenken of ik het nog zou aandurven, opnieuw rugbyen met 2 nieuwe kruisbanden. Maar ik vind het spelletje te leuk, de sport te mooi en het team te gezellig om het op te geven. Het was een lange revalidatie, maar aan het begin van dit seizoen was ik na bijna 1,5 jaar revalideren helemaal klaar om weer het veld op te gaan. Een pre-season opwarm toernooi van de bond was helaas de enige graadmeter die wij als dames team dit jaar hebben gehad. Mijn knieën hadden het toernooi goed doorstaan, de eerste competitie wedstrijd stond die week erna gepland, maar toen werd alles stil gelegd door Corona. Helaas is dit seizoen voor ons als dames dus niet eens officieel van start gegaan.
Nu mogen mijn jongere teamgenootjes gelukkig weer met elkaar gaan trainen en moeten wij als 27+ omaatjes lijdzaam toekijken (of in duo’s apart meehobbelen). Maar ook daar zijn we al super blij mee, want wat hebben we elkaar en de sport gemist! Stiekem hopen we richting de zomer op nog wat leuke toernooitjes of vriendschappelijke wedstrijden, maar de tijd zal het leren.
Ik pass de bal graag door aan onze kleine Xtreme fan; Emmelien Baart!
Emmelien, handjes klaar en donderdag 11 maart vóór 17.00 door-passen via redactie@haagscherugbyclub.nl
