Het zal mensen waarschijnlijk niet ontgaan zijn, maar in Oekraïne woedt nog steeds de grootste oorlog op ons continent, al bijna drieënhalfjaar. Vorig schreef ik een klein verslag van een rugbytripje naar Lviv. Toen vermeldde ik dat er waarschijnlijk een nieuwe trip op de planning stond. Een paar dagen voor de reis vroeg mijn vader hoe het daar was, bewolkt met een kans op Shahed drones was mijn antwoord. Mijn moeder kon niet om de grap lachen, mijn vader wel. Wij gingen dit jaar ook weer richting de Europese oostflank met RugbyPlayers 4 RugbyPlayers van de organisatie Protect Ukraine. Afgelopen donderdag stond daar voor uw vaste kroniekschrijver de eerste etappe op het programma. Met een groep vanuit Nederland vlogen wij eerst richting Warschau, de andere groep was op dinsdag al vertrokken met het konvooi met alle medische hulpmiddelen. Vliegen op de plaats van bestemming is nog steeds wat lastig. Op het vliegveld was het een weerzien met een aantal oude bekenden en ook nieuwe gezichten. De vlucht verliep voorspoedig en aangekomen in Warschau hadden wij nog wat uurtjes te doden voor we in de trein naar de eindbestemming Kyiv zouden gaan. Onze nachttrein was een model die denk ik stamt uit een tijd toen aantal van ons gezelschap nog niet geboren waren of nog geen grijze haren hadden. De reis zelf was wel een unieke ervaring van zestien uur. Nadat de trein de grens was gepasseerd, wat nog altijd een redelijke onderneming was, zochten we allemaal ons bed op. De volgende ochtend bracht ons het nieuws dat Kyiv een groot bombardement te verduren had gehad. Honderden drones en raketten. Water en elektriciteitscentrales werden getroffen, het eerste schot voor de boeg was gegeven.
Toen wij na vijftien uur treinen de buitenwijken van Kyiv hadden bereikt rijd je door voorsteden als Hostomel, Bucha en Irpin. Waar drieënhalfjaar geleden de eerste schrikbeelden uit de oorlog kwamen nadat de Oekraïense strijdkrachten deze weer hadden bevrijd van de wrede Russische bezetting. Het tweede schot voor de boeg. Uiteindelijk reed de trein het centrale station van Kyiv binnen. Net als veel publieke gebouwen daar heeft het een massaal voorkomen. Na een kort metroritje kwamen uit op het Maidanplein waar ons hotel was. Overigens leuk feitje, maidan betekent plein in het Oekraïens, dus je kan ook Pleinplein zeggen. Toen wij naar ons hotel liepen was er op het Maidan een uitvaart gaande van een Amerikaanse vrijwilliger. Ook is er op het Maidan een stukje wat gewijd is aan de gevallenen. Naast de overdaad van Oekraïense vlaggen waren daar ook Amerikaanse, Britse, Canadese, Finse en zelfs Nederlandse vlaggen te ontdekken. Weer een schot voor de boeg. Bij het hotel aangekomen was er de melding van het hotelpersoneel dat het water en stroom van het hotel nog niet werkte na de aanval van de avond daarvoor. Uiteindelijk hadden wij onze spullen gedropt en zo goed en kwaad als het ging ons ook opgefrist om daarna even de stad in te gaan om een hapje te gaan eten. Even later hadden wij een rondleiding door de stad, die begon bij het Maidan en via het oude huis van de Oekraïense dichter des vaderlands Taras Shevshenko en via de Sint Sofia kathedraal eindigde bij de Sint Michaël kathedraal. Gevolgd door een kleine borrel.
Uiteindelijk kregen wij van onze vrienden in het konvooi ook bericht dat ze bijna in de buurt van Kyiv waren geraakt. Wij gingen terug naar het hotel, waar de stroom en elektriciteit het inmiddels weer deden en je nu echt kon douchen. Van daaruit was de grote ontmoeting tussen vliegeniers en chauffeurs in het restaurant. Sidetrack, wij zaten in een Georgisch restaurant en kan deze cuisine erg aanraden. Nadat we daar klaar waren gingen we terug naar het hotel voor een kleine versnapering en de sterke verhalen vlogen weer door de lucht. Hoe ouder je wordt, hoe beter men was vroeger, dat niveau. Wij gingen uiteindelijk naar bed toe in de wetenschap dat je wellicht twee uur slaap kon krijgen tot het luchtalarm af kon gaan. De volgende ochtend bleek echter dat de Oekraïense luchtverdediging zijn werk had gedaan in de regio van Kyiv, want iedereen had een prima nachtrust gehad.
De zaterdag bracht de hoofdreden waarom wij dit weekend naar Kyiv waren getrokken, want je zou haast vergeten dat er ook nog een potje rugby gespeeld moest worden. Bij aanvang hielp het weer vooralsnog niet echt mee met de sfeer. Maar iedereen kleedde zich om en met de kicksen aan gingen we richting het veld. De eerste wedstrijd was tegen Kyiv Politechnik, daar speelden de meeste soldaten die aanwezig waren in mee. Die jongens hadden allemaal verlof van het front gekregen dus aan ons om een goede pot op de mat te leggen. Met een goede mix aan jeugdig bravoure en geslepen routine werd er een mooie pot gespeeld. De score golfde op en neer, de tackles waren hard en de scrums waren zwaar. Heerlijk potje. De tweede wedstrijd was tegen was tegen Kyiv Viter en daar gaven wij toch een beetje abuis, want met rust stonden wij 3 – 0 in try’s achter. In de tweede helft draaiden wij volledig bij en konden wij de achterstand ombuigen tot weer een gelijkspel. Weer een lekker potje dus.
Na het toernooi kwamen de eerste biertjes tevoorschijn, blijft uiteindelijk een rugbytoernooi. In de kleedkamer kwam een van onze Oekraïense gastheren aan met een ondefinieerbare fles sterk aanzetten, waar we allemaal een nipje van konden nemen. Was best lekker. Toen we allemaal waren omgekleed en klaar waren stonden de taxi’s klaar om ons naar het restaurant te brengen waar wij gezamenlijk met onze Oekraïense vrienden gezamenlijk te eten, cadeaus uitwisselen en een paar versnaperingen te nuttigen. De avond was gevuld met tragikomische momenten. Waar een Oekraïner het ene moment aan het grootste woord had om daarna in tranen te vertellen dat hij graag had gewild dat wij zijn gesneuvelde kameraden konden ontmoeten. Knappe vent die daar niet stil van wordt. Het blijft raar om daar als tijdelijke bezoeker bij te staan. Voor ons was terugreis komende zondag terug naar het veilige Nederland. Die optie hebben onze Oekraïense vrienden niet. Maar na afloop stuurde onze organisator Daniël een bericht door dat onze aanwezigheid werd gewaardeerd. Een quote uit dat bericht blijft mij wel bij. Bij de Samoerai staat niet de bestemming niet centraal, maar het de bewandelde weg. Het feit dat zij weten dat ze er niet alleen voor staan is een mooie steun in de rug. Na een dag vol ervaringen, emotie en lol kwamen wij weer terug bij het hotel. Wederom was het de vraag, blijft het rustig?
Verbazingwekkend genoeg bleven wij op dat punt geluk hebben, maar niets duurt voor eeuwig en zondagochtend loeide de sirenes. Net als je wilde douchen, toch maar snel afraffelen en naar de schuilkelder. Overigens bleven de Oekraïners redelijk rustig onder dit alarm. Later bleek om het een enkele drone te gaan. Een kwartier later werd het signaal gegeven dat het weer veilig was. Je kan een app downloaden die per regio een alarm geeft. Als je de taal op Engels instelt krijg je waarschuwing van de Amerikaanse acteur Mark Hamill, ook wel bekend als Luke Skywalker. Hierna ging het dagprogramma verder, we hadden een rondleiding in het Tweede Wereldoorlog museum van Kyiv, wat is gebouwd onder het Verdediger van het Moederland standbeeld. De architect van het complex dacht duidelijk groot, want het is echt van die oude grandioze megalomane Sovjetarchitectuur. Ergens heel indrukwekkend, maar ook een beetje te. Toen wij daar waren aangekomen ging het luchtalarm weer af, wederom bleven de Oekraïners rustig en dit keer volgden wij hun voorbeeld. Een kwartier later gaf Luke Skywalker weer aan dat het alarm voorbij was. In het museum kregen wij een rondleiding en ook dat was weer indrukwekkend, na de rondleiding mochten wij het standbeeld beklimmen. Van daaruit hadden wij prachtig uitzicht op de machtige rivier Dnipro en de hele stad.
Overigens, wat opviel aan de stad Kyiv is dat ondanks het constante latente gevaar het leven nog steeds doorgaat. Kroegen en restaurants zijn open, mensen gaan naar werk toe, winkels verkopen hun waar nog steeds. Mensen vieren daar, ondanks drieënhalfjaar oorlog, bombardementen en andere verschrikkingen, nog steeds het leven. Nu wij in Nederland ons meer moeten richten op weerbaarheid in deze tijden kunnen we het afkijken van de Oekraïners. Wees voorbereid, maar vier het leven.
Na een laatste ontmoeting met onze Oekraïense vrienden in hun lokale kroeg, het blijft een rugby trip. Na een kleine maaltijd en een klein drankje was het tijd om de taxi’s richting het station te pakken. In de trein terug naar Warschau en dan de vlucht naar Schiphol. De reis terug was minder baldadig dan de heenreis. Iedereen was moe, onder de indruk van de alle indrukken van de stad en de mensen. Waar je in Nederland wellicht raar opkijkt als er een uitgebrande tank op een plein staat geëtaleerd, struikel je er in Kyiv bijna over. Na weer zestien uur in de trein kwamen we aan in Warschau. De laatste uurtjes aftellen voor onze vluchten gingen. Uiteindelijk kwamen we aan op Schiphol en door naar huis. Thuis aangekomen merkte ik wel dat ik even moest bijkomen. Toch even met mijn vader gebeld om even te decompresseren. De volgende dag begint het dagelijkse leven weer.
Zou ik volgend jaar weer gaan? Zeker!
Voor meer informatie over Protect Ukraine verwijs ik u allen naar hun website www.protectukraine.nl
Dappere Dodo tekent af,
Mark
