Afgelopen zaterdagmiddag vond op het veld van het Nationaal Rugby Centrum de finale van het Nederlands landskampioenschap van de Colts plaats. HRC nam het op tegen RFC Haarlem. Op voorhand werd het al een veelbelovende ontmoeting geacht. De tribunes zaten vol met luidruchtige supporters van beide kanten, dat zorgde voor een echte finale-atmosfeer. De wedstrijd werd overigens live uitgezonden en o.a. becommentarieert door een uitbundige HRC ouder/vrijwilliger, tevens leadzanger van de band Alice in wonderbra, dus ook de thuisblijvers konden volop meegenieten.
Gedurende het seizoen stonden de twee finalisten overigens al drie keer tegenover elkaar. Beide teams wonnen één keer en speelden één keer gelijk, het was duidelijk dat deze teams aan elkaar gewaagd zijn. Hoewel HRC overtuigend als eerste eindigde in de reguliere competitie fase, gaven de onderlinge confrontaties bepaald geen garantie op succes. Alles wees erop dat deze finale tot het einde spannend zou blijven, en dat werd het ook.
Haarlem begon sterk en wist als eerste te scoren, waarmee ze de druk meteen bij HRC legden. Onze Colts herpakte zich knap. Met flitsende aanvallen van zowel de voorwaartsen als de backs draaiden ze het duel om en bouwden een ogenschijnlijk comfortabele voorsprong op van 19-7 bij rust.
Maar gespeeld was het niet. Met degelijk en gedisciplineerd voorwaartsenwerk wisten de Colts van Haarlem opnieuw terrein te winnen en op het moment dat HRC ten gevolge van een gele kaart tijdelijk met een man minder stond, profiteerde Haarlem optimaal. Ze bracht de stand terug naar 26-21. De spanning was volledig terug en er stonden nog tien minuten op de klok.
In de slotfase voerde HRC de druk op en zette de tegenstander vast in hun 22-metergebied, maar Haarlem hield moedig stand. Een overtreding van Haarlem op de 22 meter lijn en vlak voor de palen met nog iets meer dan een minuut speeltijd en mogelijk wat extra tijd, bood HRC de kans om het verschil dermate te vergroten dat Haarlem minimaal 2 x zou moeten scoren om nog te winnen. Met de wetenschap van de afloop bij de juniorenfinale (en geholpen door een coach die de longen uit zijn lijf schreeuwde “take the kick”) koos men wijselijk voor de palen: 29-21.
Het slotakkoord was voor Haarlem. Met een ultieme aanval, de klok liep in de rode cijfers, slaagden ze erin het ovaal nog één keer over te tryline te brengen en ook de conversie slaagde; eindstand van 29-28 in het voordeel van HRC. Het feest kon beginnen!
Het was een bloedstollende finale waarin beide ploegen lieten zien waarom ze tot de top van Nederland behoren. De uitslag weerspiegelde perfect de verhoudingen tussen deze teams en bood alles wat je in een jeugdfinale wil zien: passie, strijd, sportiviteit, niet opgeven en knokken tot het laatste fluitsignaal. Dit was het soort wedstrijd zoals je die het liefst elk weekend zou willen zien, al zou dat heel veel vergen van de zenuwen van de coaches en supporters.
