Hi, Ik ben Robin Weersma en ik heb vanaf de guppen tot de junioren met veel plezier voor HRC gespeeld. Vervolgens heb ik drie jaar in Zuid-Afrika en een jaar in Schotland gespeeld. Vorig jaar heb ik besloten op vroege leeftijd met ‘pensioen’ te gaan. In dit stuk vertel ik jullie graag over hoe dit allemaal zo is gelopen.
Tijdens mijn middelbare school maakte ik deel uit van het de Rugby Academy Zuid West op het Segbroek College. Mijn vier jaar op Segroek gingen razendsnel en waren erg leuk. Uiteraard was het vaak erg zwaar en intensief, maar omdat je alles samen met je maten deed, was dit nooit een probleem. Door de vele uren training van hoge kwaliteit trainers zag ik een grote vooruitgang in mijn rugby en het vond het spelletje steeds leuker worden.
Nadat mijn broer David en Duncan Macdonald een goede indruk achter hadden gelaten bij Northwood School in Zuid-Afrika, kwamen de Zuid-Afrikaanse coaches naar Nederland om meer spelers te scouten. Er werd een trainingsweek georganiseerd en aan het eind van de week ontving ik samen met mijn vrienden Mink Scharink, Tyren Kroos, Jasey van Kampen, Hugo Scholler en Victor Huurman een beurs om voor Northwood te gaan spelen. Dit was een giga kans en ik wist na de verhalen van mijn broer dat ik dit ook heel erg gaaf zou vinden.
Ik was 15 jaar oud toen ik vertrok en zou de volgende drie jaar in Durban doorbrengen. Ik begon met spelen voor het U16A team als captain. Vervolgens heb ik twee jaar voor het eerste team mogen spelen: een jaar als nummer 12 en het volgende jaar als nummer 10, ook weer als captain. We speelden in de hoogste pool in Zuid-Afrika, maar waren in veel wedstrijden de underdog. Dit resulteerde in een paar onwijs gave overwinningen, maar helaas ook in veel teleurstellende nederlagen. Dit kon af en toe erg confronterend zijn, vooral na een seizoen met HRC waar we na de eerste 7 wedstrijden 1000 punten voor gescoord hadden en maar 3 punten tegen hadden. Dit neemt overigens niks weg van het feit dat het een hele bijzondere ervaring was; ik ben 3 jaar door top coaches begeleid in een professionele omgeving met video sessies, ijsbaden en bijna elke dag de gym in. Veel spelers waar ik tegen heb gespeeld spelen vandaag de dag voor de pro teams in Zuid-Afrika en dat is gaaf om te zien. Maar mijn tijd in Zuid-Afrika betekent veel meer voor mij dan alleen rugby. Het ervaren van een andere cultuur, een ander schoolsysteem, de prachtige natuur en alle nieuwe vriendschappen maakte het echt compleet. Ik zou het zo weer over doen!
In mijn een-na-laatste seizoen voor Northwood raakte ik geblesseerd aan mijn schouder. Na vele maanden behandelen en pijn werd het niet beter dus ging ik voor een MRI-scan. Die bracht helaas slecht nieuws en zou ik de komende maanden niet kunnen rugbyen. Met een beetje geluk was het in 4 à 5 maanden over en kon ik het volle laatste seizoen meedraaien. Maar ja, wat moest ik nu? Normaal gesproken trainde ik minimaal 2 keer per dag dus nu had ik opeens een hoop tijd en energie over. Ik besloot mij meer te gaan focussen op mijn studie. Sinds het duidelijker werd dat het niet ging lukken om een contract bij een club te tekenen, dacht ik, misschien lukt het om met mooie cijfers in een goede rugby stad te gaan studeren. Ik kreeg mijn cijfers van 63% gemiddeld in de 4e klas, naar 86% gemiddeld voor mijn eindexamens. Zo sloot ik mijn laatste jaar op Northwood zeer tevreden af.
Door die cijfers werd ik toegelaten op de Universiteit van Edinburgh in Schotland voor de studie Wiskunde & Business. Dit was mijn eerste keuze dus dit betekende erg veel voor mij. Mijn nieuwe rugbyclub, Boroughmuir, vond ik via Sep Visser en ik werd er met open armen ontvangen. Zo kon mijn volgende avontuur van start gaan.
Ik merkte al gauw dat het niet van een leien dakje zou lopen. Mijn studie nam erg veel tijd in beslag en ik begon met spelen in het 2e team. Halverwege het eerste seizoen raakte de 1ste team fly-half geblesseerd en was het zo ver; ik mocht mijzelf gaan bewijzen. Dit was de aanleiding van mijn 7 wedstrijden in de Schotste Premiership. Ik heb van elke minuut genoten en dat is tot de dag van vandaag het hoogste niveau wat ik heb gespeeld. Ik reisde datzelfde jaar terug naar Nederland voor het EK U20 in Portugal voor wat mijn 3e EK met een NL jeugd team was.
Al met al, een goed rugby jaar dus. Gek genoeg was dit echter ook de periode waarin ik voor het eerst dacht aan stoppen met rugby. De intensiteit van het 1ste team bij Boroughmuir en de tijd die het in beslag nam, was enorm. Ik zat wedstrijden te analyseren tijdens colleges en was altijd bezig met hoe ik mijn spel kon verbeteren. Daarbij waren mijn U20 jaren voor NL voorbij en zou het nu om het grote mannen werk gaan bij het heren team. Als ik daar een kans wilde maken op een plek in het team moest ik er nog een schepje bij gaan doen. Ik kon het allemaal niet zo goed meer bij houden en zat iets minder lekker in mijn vel. Eerst vond ik het gek dat ik dit zo arelaxed voelde aangezien het wel eens vaker tegenzat, of zwaar was geweest.
Na flink nadenken werd het duidelijk dat dit kwam omdat het nu voelde als of ik het alleen deed, in plaats van samen met vrienden. Op dat moment realiseerde ik me hoeveel geluk ik eigenlijk heb gehad al die voorgaande jaren, dat mijn teamgenoten ook nog eens hele goede vrienden waren. In Edinburgh zaten bijna al mijn vrienden op de Universiteit en was rugby opeens de reden dat ik ze bijna niet zag. Dit was de aanleiding om ongeveer eind 2019 de beslissing te nemen om te stoppen met rugby.
Dit was een erg lastige beslissing. Het voelde als of ik alle uren, alle opofferingen en alle energie die mensen in mij hadden gestoken zo maar weggooide. Toen ik het echter aan iedereen vertelde, ontving iedereen het eigenlijk heel goed. Veel mensen konden zich zelfs identificeren met mijn verhaal; dit stelde mij erg gerust. Ik ben uiteindelijk super blij dat ik de knoop heb doorgehakt. Mijn studie gaat goed en kan goed mijn energie kwijt in andere sporten zoals hardlopen, tennis en zwemmen. Ik heb mijn droom om voor het Nederlands heren team spelen helaas opzij moeten zetten, maar op de lange termijn denk ik dat het een beslissing is waar ik nog een hoop plezier van ga hebben. Dit sluit natuurlijk niet uit dat, als mijn vrienden nog steeds voor HRC spelen tegen de tijd dat ik terugkom, ik ook mijn schoenen en bitje weer af stof om opnieuw dat o – zo – mooie blauw gele shirt aan te trekken.
Rugby blijft altijd een speciale sport voor mij en ik heb de meeste mooie dingen in mijn leven eraan te danken.
