“This story is neither an accusation nor a confession, and least of all an adventure, for death is not an adventure to those who stand face to face with it. It will try simply to tell of a generation of men who, even though they may have escaped its shells, were destroyed by the war…”
Door een onvoorzichtige, zogenaamd uitgekiende, competitie indeling, waar “de bond” aka Rugby.NL vast tijd en zorg aan heeft besteed, moest er natuurlijk uitgerekend op een vakantie-zondag afgereisd worden naar de stad van pijpen, kaas en wafels…… Pijpen? Ja, pijpen……
Geïnspireerd door het antihelden epos “Im Westen nichts Neues”, toverde Herr General Stephan Friederichs, op de late zaterdagavond, ná de avondklok, toch nog een verrassend puik stel gemotiveerde ras-rugbyers uit zijn hoge, doorrookte, goochelhoed……….
Geplaagd door familie/rugby uitjes en slepende blessures, want bijna einde van het seizoen, kostte het de coaches van het elitekorps “The Mighty Thirds”, de ruggengraat van de bijna-koninklijk Haagse Rugbyclub, best wel wat hoofdbrekens om een logische en oorlogsgeharde startopstelling te maken van het beschikbare kanonnenvlees. En dan met name voor wat betreft het Haagse pack. Pukkelige kindsoldaten, novices, jonge cq aanstaande vaders, een enkele gelouterde ‘rugger’ en wat overjarige ooms werden opgetrommeld om de strijd met Gouda één aan te gaan. Verrassende keuzes en weloverwogen oplossingen werden in de blender van coach Steef tot een geoliede machine gemengd.
’s Ochtend bij het verzamelen zat de stemming er al goed in, want iedereen had in ieder geval een droge zitplaats in een auto. Dat leek een uurtje voor het verzamelen in de zon mogelijkerwijs nog een soort van issue te kunnen worden. Na een kort ritje waren wij rap ter plaatse.
Met de luxe van 5 fitte “finishers” begonnen wij de warming up. Tevens was als gelegenheidsreferee Guy, de papa van onze Fly-Half Jonathan, met ons meegereisd. Na onze opwarm en rekoefeningen nam papa-ref met ons door wat hij verwachtte van ons, en wat niet….. denk aan player safety en disciplne, dus geen hoge tackles en geen matpartijen. Ik heb twee lage tackles geteld…….
Voor de de Frontrow beloofde dit overigens helemaal een zwaar middagje ‘uit’ te worden want, op onze starters na, bleken alle mogelijke overige 1e rij starters/finishers van het Derde een weekendje buitenspelen te hebben geregeld met moeders de vrouw, of een andere vorm van afleiding te hebben gezocht, zodat Captain/Hooker Lloyd met zijn twee props Debby Voortuin en JayJay Vanderhill, sowieso in de scrums, 80 minuten lang voorin de kolen uit het vuur zouden moeten gaan halen.
Vanaf de Kick-Off van Gouda ging bij ons eigenlijk alles als vanzelf. Alsof er niet een hele avond puzzelen, drank en wat al niet meer, bij de coaches aan vooraf was gegaan, wist iedereen te doen wat ie moest doen. En met het mooie spel van HRC 1 op zaterdag nog vers in het geheugen, werd er voor iedere meter gevochten, werd er solide getackeld, en werden er, met de bal in de hand, op snelheid veel meters voorwaarts gemaakt. Het spel werd aanvallend goed gespreid, alleen werd door teveel kicks die niet uitgingen te vaak het initiatief bij Gouda gelegd, die dan middels een snelle tegenaanval weer gevaarlijk konden worden.
Gelukkig stond onze driekwartlijn als een onneembare loopgraaf te tackelen en ook onze flankers en #8 wicked Willem zaten overal bovenop. En voor hen die Pete op de wing nog nooit een (frontale) tackle hadden zien maken, die kwamen zondag goed aan hun trekken, want in de eerste tien minuten liet hij even zien dat ie ook rechtdoor zijn tegenstanders op kan vreten. De derde rij was sowieso alert en overal bij met Jona C. en Willem als kilometervreters. En om een beetje te matten af en toe. Er werd lekker gescrumd, het pack stond best lekker en ook de line-outs gingen naar wens. Het spel ging over en weer, met lage tackles, hogere tackles en somtijds ook een nét iets te hoge tackle. Maar dat geschiedde aan beide zijde dus hielden we elkaar ook met de penalty count keurig in evenwicht. Wij bleven gevaarlijk met de bal in de hand en onze centers en wingers gingen er regelmatig vandoor met Jelle in hun kielzog. Door de felheid van het spel verloor een van onze tegenstanders zijn beheersing en sloeg wild naar onze #8 en kreeg hiervoor geel. Er werd lekker fysiek verdedigend en aanvallend gespeeld in de lijn met Keir, Leo, Tom en Leon! Waarbij soms nét de laatste pass mis ging. We hielden ze goed onder druk en Guillermo zorgde voor een gevarieerde service naar de lijn en het pack.
Er stond een straf windje, althans volgens Jona, waardoor de meeste van onze kicks voor terreinwinst meestal tot balverlies leidde. Zo kwam er vanuit zo’n kick, diep in de eerste helft, helaas een moment van onachtzaamheid, met Gouda aan de bal en kwamen onze tegenstanders met een eenvoudige break door een try op voorsprong: 7-0
Vanuit de kick off drongen wij weer goed aan en zetten wij Gouda vast in hun eigen “twenty-five”. Ondanks de druk door onze oplopende voorwaartsen en driekwarters besloot de flyhalf van Gouda op avontuur te gaan, en te gaan rennen met de bal. Uiteindelijk eindigde die rush in de armen van onze hooker, waarna ondergetekende deze “1 meter 6” hoge kluwen spartelende ledematen met een best wel soepel armgebaar naar de grond bracht. Het is alleen zo dat tackelen op normale heuphoogte, bij dit soort kort gebouwde wegduikende types, al snel contact met schouders/hoofd betekent, en zo kwam de score in geel in elk geval op gelijke hoogte.
Vrij kort hierna, na een penalty voor weer een overtreding in de ruck, vond Jona wél de zijlijn en vanuit een keurig uitgevoerde line-out kwam de bal via vele buitenlandse handen uiteindelijk in de knuistjes van power house Jelle, die zijn complete 110 kilo in de strijd wierp om de bal tussen de palen te kunnen drukken. Jona converteerde en we gingen er eigenlijk vanuit dat we met 7-7 de rust in konden. De ref liet alleen nog even doorspelen en gunde Gouda, om zijn neutraliteit te onderstrepen, nog een try’tje. Ruststand 12-7. We hadden even niet opgelet. Na rust mocht Jean Luc de goed opgewarmde plek naast Pepijn overnemen en kwam er wat extra jeugdig elan bij in de tweede rij.
Na rust, met wat vers bloed en een paar frisse benen aan onze zijde, vertrouwden we erop dat we snel een aansluitingstry zouden kunnen scoren. Het pack liep namelijk lekker, de 1e, 2e en 3e rij waren lekker op stoom en rete-gemotiveerd om de, naast de ruck, op de grond liggende, naar de bal grabbelende, Gouwse jatjes eens een lesje te leren. We begonnen dan ook fel en goed na de spelhervatting, alleen viel de try nou net aan de andere zijde…… een snelle break, een gemiste tackle, en 19-7 Oeps…… Eén klein gaatje en ze waren weg.
Dat het voorin een slijtageslag aan het worden was bleek wel aan de manier van scrummen en maulen. We werden af en toe wat extra naar achter gezet, waardoor de ballen alle kanten opgingen en het ons balbezit niet vergemakkelijkte. Hierdoor kwam Gouda in de gelegenheid om vanuit een line out, en later van uit de scrum een push over try te scoren. Ook verdedigend werd het allemaal net ietsjes minder. Al tackelden we als krijgers, steeds was er wel iemand van Gouda die net weer even een gat in kon stappen, zichzelf kon vrijspelen en een medespeler kon vinden. In het heetst van de strijd werd later onze scrumhalf Willie K nog even neer gebeukt en na 10 tellen rust werd besloten om onze Spaanse tiener maar alvast te laten douchen. Hierdoor kwam Jona C. weer in het veld die eerder, op de derde rij, plaats had gemaakt voor tacklemachine Lex P.
Nummer 8 Willem kreeg en passant nog even een kaart omdat hij het niet fijn vond dat zijn tegenstander een ongevraagde “gender check” deed met gebalde vuisten…..en hij hier op gelijke wijze op ooghoogte op reageerde. Geel was dus best wel coulant van papa Guy. Inmiddels stond het 26-7 en werd het beetje bij beetje duidelijk dat we er een flink stapje bij zouden moeten doen om hier nog een punt weg te slepen.
Uiteindelijk liep bij ons moegestreden pack de tank meer en meer leeg en konden de finishers in de backs niet meer echt het verschil maken. Zij deden exact waarvoor ze meegereisd waren, namelijk “finishen”. Als pinchhitter werd Hak ingezet voor Tom en was de linkerkant weer zo goed als dicht op verdedigend gebied. Een kwartier voor tijd mocht ook debutant Elias aan de bak. Zonder schade op te lopen of te veroorzaken kweet hij zich verdienstelijk van zijn finishers taak. Meest innovatieve moment van de dag, was toch wel de tackle van Frank diep in de tweede helft op onze rechter zijlijn. Het was een gymnastisch hoogstandje, waarbij Frank zichzelf ‘borst aan borst’ slingerde in een innige omhelzing met zijn tegenstander, waarbij hij met zijn tong de huig van zijn opposite wing neer leek te sabelen……
Met niet al te veel averij aan onze zijde wisten wij uiteindelijk een zwaarbevochten 45-7 op het scorebord te zetten en konden we, na wat matige standaard after match plichtplegingen, waaronder de allerallerallerdufste Zoemba die ik ooit gezien heb, weer richting het Theo Mann-Bouwmeester stadion om de kampioenschappen van onze clubgenoten te helpen vieren en te luisteren naar de opzwepende klanken uit de draaitafel van DJ Korsakoff.
Ik heb genoten.
Dank,
Ome Toon
